Është për t’u çuditur me këta katër veta që, kur sprovohen, nuk i thonë fjalët e bereqetshme prejkuranore:
1. Me atë që ka një preokupim e nuk e thotë fjalën prejkuranore “la ilahe il-la ente subhaneke inni kuntu minedh-dhalimiin (S’ka zot veç Teje, je i Plotmadhëri, unë isha prej gabimtarëve)”, pas së cilës fjalë të thënë prej një njeriu, Allahu ka treguar në Kuran për Vete se kishte vepruar kështu:”Iu përgjigjëm dhe e liruam nga preokupimi”.
2. Me atë që dëmtohet e nuk e thotë fjalën prejkuranore “rabbi inni messeniddurru ve ente erhamurrahimiin (Zoti im, mua m’u bë dëmi e Ti je më i Mëshirueshmi)”, pas së cilës fjalë të thënë prej një njeriu, Allahu ka treguar në Kuran për Vete se kishte vepruar kështu:”Iu përgjigjëm dhe ia larguam dëmin që pati”.
3. Me atë që ka ndonjë frike e nuk e thotë fjalën prejkuranore “hasbijallahu ve nimelvekiil (Më mjafton Allahu, te i Cili sa mirë është për t’u mbështetur)”, pas së cilës fjalë të thënë prej disa njerëzve, Allahu në Kuran ka treguar për Vete se ua kishte sjellë punën kështu:”Nga begatia e e dhëna bujare e Allahut, ata nuk i gjeti asnjë e keqe”.
4. Me atë që e mashtrojnë njerëzit e nuk e thotë fjalën prejkuranore “ve ufevvidu emrii ilallah vallahu besiirun bilibad (Po ia lë punën time Allahut, Ai i sheh mirë robërit)” pas së cilës fjalë të thënë nga një njeri, Allahu në Kuran ka treguar për Vete se kishte vepruar kështu:“E ruajti Allahu nga të këqijat që donin t’ia bënin duke e mashtruar”.
Përktheu Ilmi Rexhepi
