Sido që të jetë, në krahasim me hadithet e cituara më sipër, ekzistojnë dy lloj infektimesh: në rastin e lebrozës, infeksioni mund të transmetohet nëpërmjet ajrit. Pra, nëse individi qëndron për një kohë të gjatë ulur dhe e thith ajrin e mjedisit lebroz të infektuar, ka mundësi që edhe ai të infektohet. Shkaktari tjetër është transmetimi seksual, kur lebrozi ka kontakt me gruan e vet. Në këtë mënyrë edhe ajo mund të infektohet me këtë sëmundje, ashtu si edhe i posalinduri në një moshë më të shtyrë. Po kjo vlen edhe për të sëmurët nga tuberkulozi (lat. Tuberculosis), pneumophtitisi, omphalophlebitisi ose treponematosisi, si dhe nga sëmundje të tjera të transmetueshme seksualisht. Mjekët zakonisht i izolojnë pacientët e infektuar nga tuberkulozi, ndësa i fusin në karantinë personat lebrozë, ua kufizojnë kontaktet ose i izolojnë tërësisht. Në rastin e tyre shumë mjekë të sotëm janë larguar shumë nga feja dhe besimi në besëtytni ose në parandjenja të këqija. Pra, ata nuk i ndërmarrin këto masa parandaluese për shkaqe thjesht religjioze.
Në rastin e treponematosisit, kjo sëmundje zakonisht i godet delet dhe prodhon një lloj zgjebe të lagësht (lat. Psoriasis). Kontaktet e zakonshme dhe të gjata me kafshët e infektuara ose ecja dhe shkelja në urinën e tyre të infektuar do të bëjë që ajo të përhapet te njerëzit. Në rastin e tyre do të shohim se disa nga parazitët në treponematosis janë ambientuar te kafshët, edhe te zogjtë, dhe janë patogjen për njerëzit, tek të cilët mund të shkaktojnë sifilis dhe frambezi.140 Në këtë kuptim i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., ka thënë: “Bartësi i sëmundjes infektuese mos ta vizitojë personin e shëndoshë”. Këshilla e tij tregon se personi i shëndoshë nuk duhet të marrë pjesë në vuajtjet e personit të infektuar me sëmundje ngjitëse. Në shembullin tjetër shohim se i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., nuk duronte kur një person i shëndoshë duhej të qëndronte në një mjedis me personin e marrë, për shkak të frikës se gjatë jetesës së gjatë së bashku, personi i shëndoshë do të mund t’i merrte disa nga shprehjet dhe vetitë abnormale idiotike në procesin e komunikimit të domosdoshëm. Pra, këto shprehje mund të lënë gjurmë të përhershme te personi i shëndoshë.
Në shembullin e dytë të infektimit kemi infektim si epidemia ose murtaja e gjëndrave. Për këtë rast është edhe një këshillë e të Dërguarit të All-llahut , s.a.v.s. :”Nëse dëgjoni për murtajën në një vend, mos hyni aty, por nëse ajo shfaqet në atë vend derisa të jeni aty, mos ikni prej andej”. Në këtë rast, ai kishte frikë për njerëzit për shkak të përhapjes së mundshme të sëmundjes. Gjithashtu, kjo duket sikur ka thënë se njerëzit nuk do të duhej të mendonin se mund të ikin nga urdhri i All-llahut, e sidomos gjatë kohës së epidemisë, sepse ikja nuk do t’i mbrojë domosdo; përpos kësaj, ikja është e rrezikshme për njerëzit e tjerë. Kjo do të thotë gjithashtu se qëndrimi larg këtyre sëmundjeve do ta qetësojë dhe do ta ngushëllojë zemrën e individit dhe do t’i ndihmojë për t’i avancuar synimet e veta.
Sa i përket këshillës: “Ikni nga lebrozi sikur kur ikni prej luanit”, i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., ka dhënë këtë këshillë si masë parandaluese dhe hap i zakonshëm i marrjes së masave. Sa i përket ngrënies së ushqimit bashkë me lebrozin, ai ka vepruar kështu për të demonstruar se ky nuk është veprim i ndaluar. Disa nga dijetarët kanë thënë se këto dy hadithe tregojnë disa rrethana të caktuara, e jo ndonjë rregull të përgjithshëm. Sa i përket thënies së tij: “Nuk ekziston as infektimi, as besëtytnia”, e kemi shpjeguar më herët se kjo këshillë është dhënë jashtë kontekstit, përveç nëse individi i kupton rrethanat që lidhen me atë që është thënë. Në të vërtetë ky hadith është thënë në kuptim të mendjeve besëtyte dhe lidhet me qortimin e gabimeve të individit për shkak të syrit magjepsës të njeriut.
I Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., ka thënë: “Jam dërguar si mësues”. Prandaj, si mësues, ai i ka folur secilit njeri në përputhje me shkallën e të kuptuarit të tij. Disa njerëz kanë besim më të fuqishëm sesa të tjerët dhe besimi dhe shpresa e tyre tek mbrojtja dhe udhëzimi i All-llahut mund t’iu ndihmojë për të tejkaluar me sukses infektimin sikurse edhe shumë gjendje të tjera jo të mira. Besimi i tyre është si një trup i ri i shëndoshë; kur të hyjë virusi në të, mbrojtja trupore natyrore e kthen goditjen dhe e eleminon virusin. Njerëzit e tjerë nuk kanë mundësi ta kuptojnë të njëjtën gjë. Të kuptuarit e tyre mund të jetë më i mangët. Pra, i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., u është drejtuar duke ua tërhequr vërejtjen për të marrë masa shëruese parandaluese. Në të vërtetë i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., i ka themeluar dy mënyra të vrojtimit për të treguar shembullin që mund ta ndjekin besimtarët, në një anë, dhe të zvogëlojë përgjegjësinë e atyre që kanë aftësi më të vogla për ta kuptuar hadithin, nga ana tjetër. Që të dy mënyrat janë të drejta. Njëra është e destinuar për besimtarin e fortë, kurse tjetra për besimtarin më të dobët. Secili prej tyre do të ketë shembullin e vet personal që do ta ndjekë dhe dëshminë që do ta pranojë. Po kjo vlen edhe për rastin kur i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., ka përdorur kauterizimin në rrethana kundërthënëse, edhe pse kishte preferuar të hiqej dorë nga përdorimi i kësaj metode mjekësore. Ekzistojnë disa shembuj konkretë, që janë përmendur më herët, të cilat individi mund t’i gjejë në Sunnet. Nëse individit i është dhuruar një mençuri e tillë dhe mund ta kuptojë veten drejt, kur ai ndërmerr ndonjë veprim përkatës në rast nevoje, ai mund ta mbrojë veten nga shumë kritika dhe të evitojë konfliktin.
Grupi i dytë i kritikëve diskuton lidhur me faktin se evitimi i kontaktit të personit të shëndoshë me persona të infektuar nga sëmundje ngjitëse është reaksion i natyrshëm i njeriut për t’u mbrojtur nga rreziku i mundshëm. Pra, për ta kufizuar infektimin, ata preferojnë që të mos kontaktohet me personin e infektuar dhe të evitohet qëndrimi me ta dhe thithja e ajrit të kontaminuar që e rrethon personin e sëmurë. Kjo duhet të zgjasë derisa të shërohet personi i infektuar. Megjithatë, kontakti i kufizuar i mjekut ose i kujdestarit të të sëmurit, ose ngrënia e ushqimit me të infektuarin, është i domosdoshëm vetëm një herë. Për më tepër, nëse në rastin e kontaktit të kufizuar respektohen rregullat higjienike nga pjesëtari i familjes (kujdestari), atëherë kjo do ta lirojë atë nga shqetësimet psikike dhe nuk do të thotë se do të jetë bartës i sëmundjes. Pra, i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., kur ka dhënë këshilla që individët mos të qëndrojnë gjatë me të sëmurin, i cili mund të infektojë njeriun e shëndoshë, ai ka menduar në vënien e sëmundjes nën kontroll, e sidomos format më të zhvilluara dhe më infektuese të saj. Megjithatë, përsëri këtu, disa lloje të murtajës nuk transmetohen me anë të ajrit, me anë të ndarjes së ushqimit ose me prekje (kontakt) dhe të gjithë të sëmurët nuk mbartin në vete sëmundje ngjitëse. Disa janë infektuar, pastaj janë shëruar, duke ndalur kështu zhvillimin e mëtejshëm të sëmundjes dhe duke kontrolluar përhapjen e saj në trupin e vet. Pra, gjithnjë derisa i sëmuri lufton për ta shëruar sëmundjen e vet dhe për ta mbartur epideminë e vet, dhe nëse është mbushur me durimin dhe falënderimin e Zotit të vet, për atë është më e kuptueshme të ketë kujdes që të mos e përhapë vuajtjen e vet te të tjerët.
Grupi i tretë pohon se nga padituria, në kohën e paganizmit (xhahilijjet), njerëzit besonin se sëmundja ngjitëse përhapet vetvetiu, pa pjesëmarrjen e All-llahut. Lidhur me këtë i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., ka qenë i detyruar t’i zhvlerësojë besimet e tilla të gabuara dhe për këtë arsye kishte ngrënë bukë me lebrozin, që ta sqaronte këtë dhe për t’i mësuar njerëzit se All-llahu është Ai që kontrollon sëmundjen dhe kujdeset për shërimin e saj. Nga ana tjetër, kur i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., ka këshilluar që të mos ketë asnjë kontakt, në fjalën e vet: “…nga kontakti vjen destruksioni”, ai ka shpjeguar se kontakti është njëri ndër agensat të cilët All-llahu i gjithëfuqishëm i ka krijuar si bartës potencial të sëmundjes. Prandaj, argumentimi i një shkaku të tillë qëndron në këshillën e tij, në dëshminë e kontrollit të All-llahut mbi gjithçka, në dëshminë se asnjë sëmundje nuk mund të shfaqet vetvetiu ose të përhapet si të dojë ajo. Kjo është vërtetuar nëpërmjet ngrënies së tij me lebrozin. Por as vetë virusi nuk ka kontroll mbi lëvizjen e vet. All-llahu është Krijues dhe ai udhëheq gjithçka. Nëse dëshiron, Ai ka kontroll dhe fuqi të plotë t’i heqë të gjitha atributet elementare të tyre, dhe nëse ka dëshirë, të gjitha do të funksionojnë në përputhje me urdhrin që e ka krijuar Ai vetë.
Grupi i katërt i dijetarëve pohon që hadithet e mëvonshme i shfuqizojnë dhe i zëvendësojnë të mëhershmet. Ky veprim në gjuhën arabe është quajtur nash. Pra, ata e shikojnë datën dhe secilit hadith ia shënojnë referencat para se ta shqyrtojnë cili do të pasojë. Të tjerë mendojnë se disa hadithe duhet patjetër të ruhen (si ligj), pa marrë parasysh përparësinë e tyre, ose a hyjnë apo nuk hyjnë në fushën e nash-it. Argumenti i tyre del nga hadithi që e tregon Ebu Hurejre: “Nuk ekziston as infektimi, as besëtytnia”. Në fillim, Ebu Hurejre , r.a., e ka shënuar hadithin, kurse më vonë u pa dhe u vërtetua se ai kishte harruar se po ky hadith ishte thënë nga i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s. Kur shkuan disa njerëz tek ai për ta pyetur lidhur me këtë, i thanë: “Kemi dëgjuar se ke thënë…”, kurse ai u përmbajt nga përsëritja e fjalëve të veta para tyre. Ebu Seleme e ka komentuar sjelljen e Ebu Hurejres me këto fjalë: “Unë nuk mund të vërtetojë a e ka harruar Ebu Hurejre, apo është shfuqizuar nga transmetuesit e mëvonshëm”. Sa i përket hadithit që e ka transmetuar Xhabiri, në të cilin thuhet se i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., e ka kapur lebrozin për dore dhe bashkë me dorën e vet e futi në një enë me ujë dhe u lut…Imam Tirmidhi e ka mohuar këtë transmetim dhe e ka quajtur të pavërtetë ose garib. Imam Tirmidhi ka shtuar dhe ka pohuar se ky transmetim është i Omer bin Hattabit , r.a., e jo i të Dërguarit të All-llahut , s.a.v.s. All-llahu e di më së miri.