“Ca vrojtime mbi shpirtin!”
Autor: Agron Islami
Fillimi i praktikës fetare dhe pastaj
Në fillim të jetësimit të jetës fetare, çdokush gatise, është në kulminacionin e lartë të devotshmërisë, sinqeritetit dhe lidhjes me Zotin. E çdokë tjetër ai e shikon si të përjashtuar nga rahmeti i Tij. Ai ndjehet full, i plotësuar! Kurse me kalimin e kohës ai fillon të shqetësohet, të ndjehet mërzitshëm, se, a thua përse vallë nuk po e ndjej më atë forcë të fetarisë sikur që e ndjeja dikur, kur isha në kulmin e shpirtërores. Ndokush mund t’i thotë se “ke bërë mëkate ndokund, e Zoti ta ka hequr fuqinë e nurit nga ana abstrakte e zemrës” e ndokush mund t’i thotë se “të kanë kapluar djajtë, ndaj dhe është mirë që t’i lexosh vetes Kuran”. Ndoshta janë këto. Nuk përjashtohen.
Por ajo rëndom që prezenton cila është?
Është etja e shpirtit njerëzor në fillim, e ngopja dhe ambientimi i tij me ushqimin qiellor me kalimin e kohës. Me fenë, dhikrin, xhamitë, leximin e Kuranit, bisedat fetare etj… është etja e madhe e shpirtit në fillim! Ndaj dhe shpirti në fillim nuk duhet ngarkuar shumë, sepse ai fillon të irritohet dhe më i vjen neveri ibadeti, por duhet ushqyer dhe përkëdhelur atë në mënyrë të përshkallëzuar. Shkaku i drejt jetës fetare, është etja e madhe e shpirtit!
Vazhdon…