Talha bin Ubejdullah , r.a., ka thënë: “Njëherë kur shkova tek i Dërguari i All-llahut , s.a.v.s., e gjeta duke mbajtur një ftua në dorë, të cilin ma ofroi duke më thënë: ‘Merre këtë, o Talha, dhe haje, sepse ky është mjet për forcim, i cili përqëndron fuqinë e zemrës”. (1)

Ftoi është pemë e familjes së mollëve me trung të vogël Cydonia oblonga, e familjes së trëndafilit. Më së shumti përdoret i zier dhe si reçel. Ftoi është i ftohtë dhe i thatë në shkallë të ndryshme, varësisht nga shija e tij. Por, ftoi është mjet i fuqishëm për tkurrje dhe është i mirë për barkqitje. Ftoi i ëmbël është më pak i ftohtë dhe është më i afërt me ftoin e lehtë, ndërsa ftoi i hidhur dhe i thartë është më tepër mbyllës, i thatë dhe i ftohtë.

Të gjitha llojet e ftoit e shuajnë etjen, ndalin të vjellat, rritin nxjerrjen e urinës, ekuilibrojnë ndjenjat, shërbejnë për shërimin e furunkulave (të thatëve) në zorrë, mënjanojnë të ënjturit gjatë menstruacioneve, ndihmojnë laktacionin (rrjedhën e qumështit) dhe rrisin tajitjen e qumështit të gjirit, zvogëlojnë nauzenë (ndjenjën e të vjellave) dhe qetësojnë lëkurën dhe membranën (qelizore).

Ngrënia e ftoit pas bukës zbut barkun, vepron si laksativ (pastrues i zorrëve), lehtëson vrerin dhe koncentrimin e vrerit të verdhë, dhe parapengon ngritjen e avullimeve. Ngrënia e ftoit para bukës vepron si konstriktor (lidhës, shtrëngues) i fuqishëm.

Ftoi përshpejton gjithashtu kalimin e qullit të ushqimit të tretur dhe të sedimenteve të tjera nëpër zorrë, por ngrënia e tepërt e tij mund të shkaktojë dhembje në zorrë dhe të dëmtojë nervat. Ngrënia e ftoit të zier vepron si shtrëngues (lidhës) i lehtë dhe është më i këndshëm për bark. Hapja e vrimës në ftua, heqja e farave dhe mbushja e tij me mjaltë dhe me argjilë të pastër dhe pjekja në hi të nxehtë (pastaj përdorimi i tij) për shërim e bën ftoin elektuarium. (2)

Më së miri është kur ftoi hahet i zier ose i pjekur me mjaltë. Fara e frutit të ftoit është e dobishme për stërfyellin (lat. Trachea), shëron acarimin e fytit dhe kollën. Vënia e melhemit të përfituar nga ftoi ndal djersitjen, forcon venat dhe barkun.

Si pemë e zier, ftoi forcon barkun dhe mëlçinë, vepron si mjet për forcimin e zemrës, mënjanon shtrëngimet në gjoks, relakson zemrën dhe hap enët e gjakut.

Ftoi ka prejardhje nga Persia. Përdoret i freskët ose në formë kompostoje, reçeli, prevedeje, marmelate, si dhe për t’i dhënë shije, aromë dhe për ta bërë më të qëndrueshme marmelatën e mollës, të dardhës dhe të frutave të tjera.

Ftoi është i ushqyeshëm: ai përmban vitamina A dhe C, sheqerna, pektinë, acide, kripëra minerale (kalium etj.). Fruti i ftoit është i pasur me lëndë aromatike, që ia shtojnë vlerën. Ftoi ka veti rrudhëse dhe, për këtë qëllim, është përdorur që në kohët e lashta. Përdoret kundër diarresë, dizenterisë dhe të vjellave. Përdorim të mirë ka në forcimin e organizmit të pleqve dhe të atyre që janë në rekonvaleshencë. Rezultate shumë të mira janë arritur kundër çrregullimeve të lukthit dhe të zorrëve, kur ftoi përdoret si çaj, i cili ka efekt rrudhës (shtrëngues).

Receta: 1-2 kokrra ftoi pastrohen dhe priten në copa të vogla, të cilat zihen një orë në tre çerek litre ujë. Lëngu i përfituar pihet 1-2 gota në ditë. Kjo kurë zgjat 2-3 ditë.

Vlerë të madhe kanë edhe gjethet e ftoit, të cilat përdoren si qetësues kundër nevrastenisë, pagjumësisë, kundër rrahjeve të shpeshta të zemrës (takikardia), kundër kollës së pandërprerë etj.

Receta: 5 g gjethe të ftoit zihen në 100 g ujë për 10 minuta. Çaji pihet menjëherë.

Lëngu i përfituar nga zierja e gjetheve të ftoit përdoret për larjen e syve në raste kur dhembin.

Farat e ftoit përmbajnë lëndë mucilagjinoze e yndyrna. Ato përdoren kundër hemorragjive (gjakderdhjeve), hemorroideve etj. Kanë efekt në rastet e çrregullimeve të lukthit dhe të zorrëve dhe ndihmojnë në pastrimin e zorrëve.

Në këto raste merren: 200 g fara dhe pasi të shtypen, zhyten në 100 g ujë. Lëngu i fituar, pas kullimit, pihet njëherësh. Ky lëng përdoret edhe për larjen e plagëve dhe për gargara (shpërlarje) në acarimet e grykës.

1. Ibn Maxhxhe, 3339; Hakimi, 4/411; hadithi është i dobët (daif).
2. Eliksir, përzierje e pluhurit shërues me mjaltë ose shurup për pastrimin e organeve.

MJEKËSIA E PEJGAMBERIT MUHAMMED
Përktheu nga boshnjakishtja
Prim.dr.med.sc. Ali F. Iljazi

Efektet e syrit të keq
Sheikh Khalid Al-Hibshi (HA) thotë se syri i keq ka një sasi të madhe të demtimit. Ajo ka ndikim në të gjitha fushat e jetës së një personi, në çështjet fetare, çështjet e kësaj bote, karakteristikat morale etj Disa nga efektet janë përmbledhur më poshtë:

Efekt në mendjen: IQ, domethënë, kujtesës, aftësia për t'u përqëndruar, të kuptuarit dhe asimilimit.
Efekt të jetesës: Pasuria, të ardhurat, dispozitat etj
Efekti në bukurinë: flokët, fytyrën, ngjyrën e lëkurës, trupit etj
Efekt mbi fenë: adhurimi, përulësia, karakteri, integriteti etj
Efekt në moralin e një personi: modesti, çiltërinë, kurajo, karakteristikat e mira etj
Efekti në jetën bashkëshortore dhe familjare: lumturi, shtatzënisë, lindjes, aborte spontane, duke ngritur dhe të dashur fëmijë, mosmarrëveshje etj
Efekti në moshat: jetëgjatësi, mosha relative për pamjen, vdekja, etj
Efekt në trup: të energjisë, shpejtësinë dhe aktivitetin, shëndetit dhe mirëqenis, aftësitë etj 
Efekt mbi blegtorine: deve, duke e çuar poshtë zogjtë nga qielli, etj 
Efektet mbi natyrën: bimë, pemë dhe fruta, dëmtimi, djegiet, pjekuria, vyshk dhe vdesin, etj
Efekti në objektet e pajetë: makina, të gjitha llojet e pajisjeve, ari, aplikimin ose produkte kozmetike e grave.

SHERIM ME KURAN – RUKJE
Dije se të gjitha ajetet që lexohen për shërim, lutjet dhe rukjet e ndryshme që kanë ardhur në Kuran dhe Sunet, janë të dobishme dhe shëruese në vetvete, por megjithëkëtë ato kërkojnë pranim nga zemra dhe vendosmëri të fortë nga i sëmuri. Me fjalë të tjera, njeriu duhet ta lidh zemrën e tij me Krijuesin e saj, t’i lutet vetëm Atij që ta shërojë atë, dhe të jetë i bindur se shërimi është në Dorë të Allahut, dhe nga ilaçet më të mira për shërim është Libri i Allahut.

Duke qenë se zemra i nënshtrohet Allahut dhe e pranon kuren me Librin e Tij, dhe njeriu ka vendosmëri të fortë në kurimin me Librin e Allahut dhe me lutjet pejgamberike, atëherë njeriu shërohet me shërim të plotë nga Allahu i Madhëruar, sepse në këtë rast ka ndodhur ajo që ka thenë Pejgamberi (salallahu alejhi ue selem):

“Për çdo sëmundje ka ilaç, dhe nëse qëllohet ilaçi i sëmundjes, njeriu shërohet me lejen e Allahut.” [Muslimi, 2204].
Muslimani duhet të lexojë sa më shumë Kuran, ose të degjojë sa më shumë Kuran nëse nuk mund të lexojë, dhe të përpiqet sa më shumë që të mësojë të lexojë Kuranin arabisht, sepse kështu ai ruan veten dhe shtëpinë tij nga çdo e keqe dhe e lidh atë me Allahun e Madhëruar, dhe kështu nuk mbet më vend për të keqen, as për stres e as për sëmundje, as për magji e as per xhin, por vetëm për engjej e për hajër, e Allahu është Ai i cili e ka në dorë suksesin,prandaj lutjuni Allahut sa më shumë.

Xhinët, Iblisi, Magjia zezë – ( Jinns in Islam )

Bota e padukshme – ( Seriali Xhinët pjesa 2-të)

Hurma:

Hurma është një pemë e viseve të ngrohta arabe ndërsa në mjekësinë popullore përdoren pothuajse të gjitha pjesët e bimës, frutat, gjethet, degët.
Xhabiri dhe Ebu Seidi r.a. kanë shënuar se i Dërguari i Allahut salAllahu alejhiu we selam ka thënë: “Hurmat janë fruta, fara e të cilave vjen nga Xhenneti. Ato janë antidote (kundërhelm) kundër helmimit, burim i pasur në rritjen e sasisë së spermës , ndërsa pirja e ujit të hurmave medinase të konservuara largon magjinë e shkaktuar nga syri i keq.” (Transmetuar nga imam Nesaiu dhe Ibn Maxhxhe, Tirmidhiu, 2067, thotë se është hasen; Ahmedi, 3/48; Ibn Maxhxhe, 3453)

Mjalti:

Mjalti është nektar (lëng i ëmbël) dhe ëmbëlsi e koncentruar e luleve që është përpunuar nga bletët dhe është kthyer në shurup të pasur.
Burimi i nektarit nga i cili është bërë mjalti e përcakton ngjyrën dhe aromën e tij, ndërsa lloji më i mirë është mjalti me ngjyrë të çelur. Mjaltin më të mirë e bëjnë bletët roja, kurse e mbledhin nëpër vise malore dhe drurët e tyre. Pastaj kullohet dhe, përpos një sasie poleni dhe enzimesh, shumica e papastërtive eleminohen.
Mjaltin e prodhojnë bletët punëtore që e thithin nektarin e luleve me thumbin e tyre si gjuhë dhe e depozitojnë në mjaltë të lukthit. Pastaj bleta e kthen mjaltin dhe e depoziton në qeliza ose me të i ushqen brumbujt. Bleta punëtore e bart polenin në shportat e polenit që i mban në këmbët e përparme.
Në Sahihun e Buhariut është shënuar që Ibn Abasi, r.a., ka cituar të Dërguarin e Allahut, salallahu alejhi ue selam, i cili ka thënë: “Shërimi gjendet në mes të përdorimit të shurupit të mjaltit, lëshimit të gjakut duke prerë lëkurën dhe kauterizimit me zjarr, por unë ia kam ndaluar kauterizimin umetit tim.”
Në këtë hadith, Pejgamberi, salallahu alejhi ue selam, i ka dhënë përparësi përdorimit të mjaltit si pastrues i rëndësishëm, si freskues i lehtë, mbi laksativët
e hidhur.

Kungulli:

Në fakt, fjala jaktin në arabisht nuk tregon vetëm kungullin, por shënon çdo lloj bime tjetër që ka kërcell zvarritës, si shalqini apo kastraveci.
Allahu i Madhëruar thotë në Kuran: “Ne bëmë që një bimë kungulli (jaktin) të rritej deri mbi shtatin e tij (profetit Junus).” [Saffat, 146]Fjala jaktin e përdorur në këtë ajet do të thotë ‘kungull’, i cili ndryshe quhet (në arabisht) edhe dubba.
Në dy Sahih-ët shënohet se, njëherë, një rrobaqepës e ftoi Pejgamberin alejhi selam në shtëpi për të ngrënë një vakt që ai kishte përgatitur. Bashkë me Pejgamberin alejhi selam shkoi edhe Enesi (r.a.). Rrobaqepësi u nxori bukë prej elbi dhe një supë me kunguj e pastërma. Enesi rrëfen: “Unë e pashë vetë se si i Dërguari i Allahut alejhi selam i gjurmonte copat e kungullit nëpër pjatë, dhe që atëherë kungulli u bë shumë i dashur për mua.”
Ebu Taluti tregon: – Kur hyra njëherë tek Enes ibn Maliku, ai ishte duke ngrënë kungull e duke thënë (duke iu referuar kungullit): “Ti je një bimë shumë e dashur për mua, sepse Pejgamberi alejhi selam të pëlqente shumë kur të hante.”

Ulliri:

Ulliri është pa dyshim një bimë mjekësore e mrekullueshme. Bima dhe lëvozhga e ullirit përdoren me rezultate shumë të mira kundër arteriosklerozës, temsionit të lartë të gjakut, temperaturat e larta etj.
Nëse vaji i ullirit përdoret si melhem për lyerje, forcon flokët dhe ndalon të thinjurit. Pirja e vajit të ullirit është i dobishën kundër helmimit. Ky vaj lehtëson dhimbjet në lukth dhe zorrë dhe mbyt parazitët në zorrë.
Ibn Omeri transmeton hadithin e njohur: “Shërbehuni me vajin e ullirit dhe lyhuni me të, sepse ai përftohet nga druri i bekuar”
Allahu thotë në Kur’an:
“Dhe (krijuam) drunjësh që mbijnë në kodrën Sina e që japin vajra dhe mëlmësa për ngrënësit.” (Mu’minun, 20)
Nga Alkame ibn Amir na vjen hadithi vijues: “Çdo lloj ulliri është për ju, prandaj lyhuni me vaj ulliri, pini se vaji i ullirit ndihmon ata që kanë probleme me hemorroide.”
Pejgamberi s.a.u.s këshillon pirjen e vajit të ullirit nga të sëmurët me pneoumoni. Ullinjtë e gjelbër kanë vlera të shumta ushqyese e gjithashtu forcojnë barkun dhe stimulojnë potencën seksuale. Ullinjtë e hidhur janë të mirë për trajtimin e djegjeve. Të përtypurit e gjetheve të ullirit ndihmon në rastet e inflamacionit të mukozës së gojës, herpesit, dermatitit buloz dhe kromës. Çaji i përgatitur me gjethet e ullirit ul sasinë e sheqerit në gjak. Diabetikët këshillohen të hanë kokrra jeshile ulliri, të cilat ulin etjen që shkakton diabeti.
Vaji i ullirit ndihmon në sëmundjet e mëlçisë dhe në eleminimin e gurëve të fshikëzës së tëmthit dhe gurëve të veshkave.
Nga pomadat dhe preparatet e tjera që përgatien me vajin e ullirit mjekohen plagë të ndryshme, djegje të lëkurës, duke ndhuar në ripërtëritjen e indeve të dëmtuara.

Llojet e ndryshme të Xhinëve – (Seriali Xhinët pjesa e 3-të)

VËREJTJE IMAZHET QË JANË PËRDORUR NË KËTË VIDEO NUK JANË IMAZHE TË EGJINËVE EGJINËT, JANË NGA BOTA E PADUKSHME DHE NUK ËSHTË E MUNDUR TI SHOHËSH NË FORMËN E TYRE ORIGJINALE (DO TA SPJEGOJMË KËTË NË VAZHDIM MË DETAJISHT)

Ndonjëherë xhindi e dashuron njeriun e goditur dhe e godet atë për t’u kënaqur me të. Kjo goditje është më e lehta dhe më e buta në mesin e të tjerave.

Nganjëherë njeriu mund t’i ketë shqetësuar duke përmjerrë mbi ta, duke hedhur ujë të nxehtë mbi ta, duke mbytur dikë prej tyre, ose duke u bërë shqetësime të tjera. Kjo është goditja më e rëndë. Shpesh në këtë lloj xhindët e vrasin të goditurin.

Nganjëherë xhindët e bëjnë këtë në formë të shqetësimit të thjeshtë të njeriut, siç bëjnë disa njerëz injorantë (kriminelët) me udhëtarët.

Shejhul Islam Ibën Tejmije, All-llahu e mëshiroftë
Burimi: Mexhmu’ul Fetaua 13\80.

Në rrëfimet e njohura popullore qëndron se një grua një ditë nga dritarja shikonte rrobat e njollosura në ballkonin e fqinjës, të cilën e kritikonte për mungesë pastërtie të rrobave të saj. Burri i saj u ngrit dhe e fshiu xhamin e dritares, kështu gruaja zbuloi se papastërtia ishte në xhamin e dritares së saj dhe jo në rrobat e varura të fqinjës së saj. Sa prej akuzave ua adresojmë njerëzve ndërsa po u ndalëm pak për të menduar do të zbulojmë se gabimi qëndron tek ne dhe jo tek të tjerët. Po kështu, në shumë raste, ne presim se njerëzit do të na dhurojnë lumturinë apo ata do të jenë shkak i pikëllimit dhe dëshpërimit tonë ndërsa po të mendonim pak më shumë do të gjenim se, jo njerëzit, por ne jemi ata që shkaktojmë lumturinë apo pikëllimin tonë. Ka shumë fjalë të ruta dhe shembuj që vërtetojnë këtë botëkuptim, si fjala vjen thëniet: “kush i vëzhgon njerëzit, do të vdes i brengosur”, “kënaqësia e njerëzve është qëllim që nuk arrihet.” Kjo thënia e dytë i atribuohet Imam Shafiut [All-llahu e pastë mëshiruar!] ndërsa ka dhe një shtesë plotësuese: “…kështu që merru me atë që të përmirëson dhe mbahu për saj, ndryshe, nuk mund ta arrish dot kënaqësinë e tyre.” Për këtë shkak thuhet: “Kënaqësia e njerëzve është qëllim që nuk arrihet ndërsa kënaqësia e All-llahut është qëllim që nuk lihet!” Si mjet i dobishëm që do të ndihmonte për të arritur lumturinë e kësaj dhe botës tjetër është dhe përvetësimi i një sistemi vlerësues, sipas të cilit do të vepronte njeriu duke mos çarë kokën se pajtojnë apo jo njerëzit. E rëndësishme është që të punojë atë që e kënaq Zotin e njerëzve, jo vet njerëzit, dhe, përderisa është i bindur se ajo që vepron është e drejtë, e duhur dhe e qëlluar, atëherë të mos pikëllohet nëse sheh se njerëzit kanë ndryshuar qëndrim ndaj tij, sepse, siç thuhet, “njerëzve nuk iu pëlqen çudia dhe as agjërimi në muajin rexheb.”

Ndoshta këtu zë vend edhe rrëfimi i njohur i Nasradin Hoxhës me të birin që me gomar kishin shkuar në treg, ku kishte dëgjuar njerëzit duke thënë: “Shihe sa i padrejtë që është Nasradini, i ka hipur gomarit bashkë me të birin ndërsa gomar gati është duke ngordhur nga rraskapitja.” Nasradini zbriti nga gomari ndërsa të birin e la hipur. Tani dëgjonte njerëzit duke thënë: “Sa djalë arrogant që qenka ky dhe sa pak respekt paskësh për babanë e vet. Si ka mundësi që ai të hip në gomar ndërsa babai të ecë në këmbë?!” Nasradini i tha të birit të zbriste sepse njerëzit po flisnin dhe hipi vet. Udhëtoi pak kur ja tani njerëzit flisnin: “Sa i pashpirt dhe vrazhdë që qenka, si po e lënka të birin të ecë në këmbë ndërsa vet i hip gomarit.” Për të pushuar njerëzit së foluri dhe për të fituar kënaqësinë e tyre, Nasradini e mori gomarin dhe e barti mbi shpinë. Njerëzit ani filluan ta shohin me sy përbuzës dhe tallës: “E bleu gomarin që t’i bëhet vet gomar!” –thoshin.

Pavarësisht në është apo jo i vërtetë tregimi, përshkrimi që i bën gjendjes së njerëzve është i vërtetë. Nasradini çdoherë u mundua të fitoj simpatinë e njerëzve, por, siç thuhet, “kënaqësia e njerëzve është qëllim që nuk arrihet.” Edhe Profeti ynë i dashur, Muhammedi [sal-laAll-llahu alejhi ve sel-lem], pavarësisht faktit se All-llahu e përzgjodhi atë nga familja më e mirë dhe e bëri njeriun më të mirë, prapë disa njerëz përreth tij nuk u ndanë të kënaqur me të. Profeti ynë fisnik mërzitej dhe pikëllohej kur idhujtarët e braktisnin besimin dhe i shmangeshin atij, ndërsa All-llahu i Madhëruar e këshilloi:

“فلا تذهب نفسك عليهم حسرات”

“…Ti mos e shqetëso veten deri në shkatërrim për humbjen e tyre!…” [Fatir: 8]

Pra, mos e shkatërro veten dhe mos u dëshpëro për shkak të atyre njeryve për shkak të vendimit të tyre për të të mos pasuar sepse Profetit nuk i ngarkohet tjetër gjë pos kumtimit. Në një ajet tjetër nga Kur’ani All-llahu këshillon të Dërguarin që të mos e shkatërrojë (mërzisë) veten pse njerëzit nuk po e pasojnë por të bëjë atë që i ngarkohet:

“فَلَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ عَلَىٰ آثَارِهِمْ إِن لَّمْ يُؤْمِنُوا بِهَـٰذَا الْحَدِيثِ أَسَفًا”

“A mos vallë do të vrasësh veten nga pikëllimi, nëse ata nuk besojnë në këtë Fjalë (Kuran)?” [El-Kehf: 6]

Që d.t.th.: mos e shkatërro veten për shkak të refuzimit të besimit nga ana e tyre, sepse All-llahu dynjanë e bëri vendsprovim, e jo vendargëtim (vendshpërblim). Thotë All-llahu:

“إنا جعلنا ما على الأرض زينة لها لنبلوهم أيهم أحسن عملا”

“Çdo gjë që gjendet në Tokë, Ne e kemi bërë stoli për të, për të provuar se kush prej tyre punon më mirë.” [El-Kehf: 7]

Çdo njeri bart përgjegjësinë e vendimit të ve ndërsa All-llahu është Ai që gjykon dhe llogarit të gjithë.

Kështu, Profeti [sal-laAll-llahu alejhi ve sel-lem] përvetësoi një vizion të qartë duke na mësuar edhe neve që të kemi vizione të qarta dhe ta dimë se për kërkimin e kënaqësisë së kujt duhet të punojmë e angazhohemi. Thotë Profeti [sal-laAll-llahu alejhi ve sel-lem]:

“مَنْ الْتَمَسَ رِضَا اللَّهِ بِسَخَطِ النَّاسِ كَفَاهُ اللَّهُ مُؤْنَةَ النَّاسِ، وَمَنْ الْتَمَسَ رِضَا النَّاسِ بِسَخَطِ اللَّهِ وَكَلَهُ اللَّهُ إِلَى النَّاسِ”

“Kush e kërkon kënaqësinë e All-llahut me hidhërimin e njerëzve, All-llahu do t’i mjaftojë kundër të këqijave dhe të ligave të njerëzve. Ndërsa kush e kërkon kënaqësinë e njerëzve me hidhërimin e All-llahu, All-llahu do t’ia lërë atë (dhe punën e tij) njerëzve.”

Ai që kërkon kënaqësinë e njerëzve, All-llahu punën e tij do t’ia ngarkojë njerëzve, e i tilli do të jetojë i pikëlluar, varfër, dëshpëruar, stresuar dhe në ankth. Sartri ka themeluar një filozofi të plotë (por ateiste), ekzistencializmi, motoja e të cilës është “të tjerët janë ferri”, duke anuluar të gjitha vlerat në të cilat besojnë njerëzit. Ndryshe nga kjo filozofi, Islami na mëson se ne duhet të respektojmë njerëzit, t’i vlerësojmë ata, të jemi të kujdesshëm dhe të marrim në konsideratë parimet e tyre por, në të njëjtën kohë, jo edhe të lejojmë që ata të na bëhen standard apo kriter i punës, veprimtarisë he sjelljeve tona dhe aq më pak të nxitojmë për të fituar kënaqësinë e tyre. Sa familjet janë prishur e shpërbërë për shkak se kanë kërkuar kënaqësinë e të bijve dhe jo kënaqësinë e All-llahut, andaj të meditojmë e të marrim mësim!

Dr. Xhasim Mutavva
Burimi: http://www.alyaum.com/article/4133274
Përshtati: Dr. Sedat ISLAMI

By: Xhasim Mutava

Jusufi a.s dhe syri i keq

Hyrje

Gjithësia është e mbushur me rreze dhe energji të shumta të cilat e kemi të pamundur t’i shohim dhe dallojmë me sytë tanë. Ekzistencën e tyre ne e ndjejmë vetëm nga ndikimi dhe pasojat e tyre. Këtu hyjnë rreze të tilla si ato ultravioletë, rrezet lazer dhe rreze të tjera të dëmshme.

Duke u nisur prej këtu, Sheriati islam ka përmendur dhe ekzistencën dhe ndikimin që lë syri i keq. Efekti i syrit të keq, vjen si rezultat i ndjenjave dhe anës emocionale të smirëkeqit.

Ashtu siç pranuam ekzistencën e rrezeve të ndryshme të cilat nuk i kap dot syri i njeriut, mund të pranojmë edhe energjinë që disa njerëz kanë, energji e cila kur shkarkohet mbi dikë tjetër e dëmton atë fizikisht.

Më poshtë, ne do të flasim mbi këtë fenomen të çuditshëm, do të përmendim tekste nga Kurani dhe suneti, do të flasim mbi shkaqet që shkaktojnë smirë, keqkuptimet e shumë njerëzve dhe shërimin nga kjo sëmundje. Të gjithë këtë, do e bëjmë nën hijen e historisë së Jakubit a.s dhe njëmbëdhjetë djemve të tij.

Historia e Jakubit a.s dhe djemve të tij.

Pasi u furnizuan herën e parë me ushqime dhe drithë, vëllezërit u kthyen në shtëpi, ku i rrëfyen gjithçka babait të tyre. Ata i treguan mbi respektin që u bëri ministri i Egjyptit, mbi nderin dhe mikpritjen. As ata dhe as babai i tyre Jakubi a.s, nuk e dinin se kush ishte ministri. Atyre nuk u vajti fare në mendje se ai që i nderoi dhe i furnizoi me ushqime, mund të ishte vëllai i tyre Jusufi a.s.

Gjithësesi, Jakubi a.s ishte i ndërgjegjshëm se fëmijët e tij ishin të shumtë në numër. Kështu, kur deshën të shkojnë sërish në Egjypt për t’u furnizuar me drithë, Jakubi a.s u frikësua për të ardhmen e tyre. Bashkë me Benjaminin, ata bëheshin njëmbëdhjetë vëllezër. Ata do të largoheshin nga fshati i tyre dhe do të udhëtonin drejt një vendi të panjohur, ku njerëz të ndryshëm mund të tentonin t’i mashtrojnë. Ashtu siç ishin të shumtë në frymë, të shumta do të ishin dhe ushqimet dhe drithërat që do të mbartnin. Nëse do të hynin në Egjypt nga e njëjta derë, si të huaj, do të binin në sy dhe tërhiqnin vëmendjen e të gjthëve. Veç kësaj, duke qenë se ishin të shumtë në numër, Jakubi a.s i druhej dhe smirës dhe syrit të keq. Ai e luste Zotin që t’i mbrojë djemtë e tij nga syri i keq dhe smira. Kjo tregon që njeriu nuk mund t’a shmangë syrin e keq dhe smirën, veçse duke i kërkuar mbrojtje Zotit. Thotë Zoti i madhëruar në suren Jusuf, mbi porosinë e Jakubit a.s:

“O djemtë e mi, mos hyni nga e njëjta portë (e qytetit), por nga porta të ndryshme. Unë nuk mund të largoj prej jush asgjë nga (ajo që ju ka caktuar) Allahu! Se pushteti i përket vetëm Allahut. Tek Ai mbështetem unë dhe tek Ai le të mbështeten ata që dëshirojnë të jenë të mbështetur (tek Allahu)”! Kur ata hynë (në qytet), ashtu siç i urdhëroi babai i tyre, dëshira e Jakubit u përmbush, por kjo nuk i ndihmoi aspak para caktimit të Allahut. Ai(Jakubi), në të vërtetë, ka qenë dijetar i madh, sepse Ne e kemi mësuar, por shumica e njerëzve nuk e dinë.” (Jusuf, 67-68)

Thotë Kurtubiu rreth komentit të këtyre ajeteve:”Kur djemtë u nisën të dalin nga shtëpia, Jakubi a.s u frikësua se mos i prek syri i keq. Për këtë, i urdhëroi që të mos hyjnë në Egjypt nga një derë e vetme, por të shpërndahen dhe të hyjnë nga dyer të ndryshme. Muret rrethuese të Egjyptit asokohe kishin katër dyer. Ai u merakos se mos i prek syri i keq, pasi ishin njëmbëdhjetë vëllezër, të rinj, të hijshëm dhe elegantë. Diçka të tillë e ka thënë Abdullah ibnu Abasi, Katade dhe të tjerë.” (Tefsiri i Kurtubiut, 9/191)

Sheriati dhe syri i keq

Transmeton Aisheja – Zoti qoftë i kënaqur me të – se i dërguari i Zotit a.s ka thënë:”I kërkoni Zotit t’ju mbrojë, pasi syri i keq është i vërtetë.” (Ibnu Maxheh 2/1159, hadithi nr 3508)

Transmeton Esma bintu Amis  – Zoti qoftë i kënaqur me të – se e ka pyetur të dërguarin e Zotit dhe i ka thënë:” O i dërguari i Zotit! Djali im Xhaferi preket shpesh nga syri i keq, a t’i lexoj diçka nga Kurani?”

Profeti a.s ia ktheu:”Po. Nëse do të kishte diçka që i paraprin caktimit të Zotit, do të ishte syri i keq.” (Sunen Tirmidhij, 4/395, hadithi nr 2059)

Transmeton Seid El-hudrij – Zoti qoftë i kënaqur me të – se i dërguari i Zotit a.s kërkonte mbrojtje nga syri i keq, xhindët derisa iu shpallën suret Felek dhe Nas. Pasi iu shpallën këto dy sure, i la lutjet e mëparshme dhe kërkonte mbrojtje me to.” (Tirmidhij 4/395, hadithi nr 2058)

Transmeton Ebu Umame ibnu Sehl ibnu Hanif se Amir ibnu Rebia, pa një ditë Sehl ibnu Hanif duke u larë dhe tha:”Lëkurë të tillë nuk ka as nusja natën e martesës!” Në atë çast,  Sehl ibnu Hanif u mblodh dhe u përplas përtokë. Të pranishmit e morën dhe menjëherë e dërguan tek i dërguari i Zotit. Ata i thanë:”O i dërguar i Zotit! A ke diçka për Sehl ibnu Hanif? Për Zotin ai është sëmurë dhe nuk ngren dot as kokën.”

Profeti a.s i pyeti:”A akuzoni dikë për sy të keq?”

Ata iu përgjigjën:”Po, Amir ibnu Rebia.”

Profeti a.s e thirri Amir ibnu Rebia dhe me të ardhur i tha me zemërim:”Si është e mundur të vrasë vëllai vëllanë?! Përse nuk the mashalla kur e pe?! Tani lahu për vëllanë tënd!”

Amir lau fytyrën, duart, parakrahët, dy gjunjët dhe dy këmbët në një enë dhe ujin ia hodhën Sehl-it, i cili u ngrit në këmbë sikur të mos kishte qenë sëmurë.”

(El-muvetta 2/939, hadithi nr 1679)

Thotë Ebu Derda, Zoti qoftë i kënaqur me të:”Sa më shumë t’a kujtojë një person vdekjen, aq më pak do të gëzohet dhe aq më pak do të preket nga smira e keqe.”

Kurse Muavije thotë:”Unë mund t’i kënaq të gjithë njerëzit, përveç dikë që më xhelozon për një të mirë që më ka dhënë Zoti. Atë nuk e kënaq vetëm kur të më shohë të privuar nga ajo e mirë.”

Thotë Ibnul Kajjim – Zoti e mëshiroftë -:”Çdo sykeq është dhe ziliqar, por jo çdo ziliqar është sykeq. Përderisa zilia është më gjithëpërfshirëse, mbrojtja nga zilia përfshin edhe syrin e keq.” (Mjekësia profetike e Ibnul Kajjim, faqe 131)

Besimi në ndikimin e syrit të keq është i hershëm

Besimin në syrin e keq, njerëzimi e njeh që në kohët e hershme. Ai ka qenë i përhapur në të gjithë civilizimet dhe popujt e mëparshëm.

Atë e hasim tek faraonët dhe finikasit, të cilët për t’u mbrojtur nga syri i keq përdornin hajmalitë, varëset me ngjyrë blu etj…

Syri i keq njihej dhe nga grekët e lashtë. Ata kishin dhe një perëndi për zilinë, e cila quhej Phthonos.

Po kështu, syri i keq dhe zilia njihej edhe tek arabët, të cilët përdornin varëse, hajmali dhe formula të shumta për t’u mbrojtur nga syri i keq. Ata mendonin se ndër gjithë kafshët, ishin devetë ato që prekeshin më së shumti nga syri i keq. Për këtë, kur devetë e dikujt arrinin një mijë kokë, arabët i qëronin njërin sy devesë mashkull që mbanin për ndërzim. Nëse numri i tyre e kalonte një mijë kokë, ata i qëronin edhe syrin tjetër, për t’a mbrojtur nga syri i keq. Kurse beduinët i damkosin kafshët e tyre në fytyrë për t’i mbrojtur nga syri i keq.

Mësojini fëmijët të mos kenë zili

Është detyrë e prindërve  që t’i këshillojnë fëmijët të mos kenë zili dhe smirë për të tjerët. Ata duhet të edukohen në mënyrë të tillë që të mos urojnë që të tjerët të privohen nga të mirat që kanë. Zilia dhe smira janë të papranueshme dhe të dënueshme në islam.

Ndër shkaqet që e shkaktojnë dhe e zhvillojnë zilinë tek njeriu, janë:

Dëshira për t’a parë tjetrin të privuar nga ato të mira që nuk i ka vetë – shtimi i të mirave materiale dhe konkurrenca për të fituar sa më shumë – mendjemadhësia dhe egoizmi – urrejtja dhe armiqësia, sidomos kur nuk ka mundësi të hakmerret – dhënia pas diçkaje me vlerë – kopracia – dallimi në komunikim – dalja e ziliqarit jashtë etikës morale të Sheriatit – neglizhenca ndaj pasojave të zilisë etj…

Kështu, një pjesë e rëndësishme e edukimit të fëmijëve, duhet t’i kushtohet luftës për shmangien e shkaqeve të lartpërmendura. Kjo, me qëllim që fëmijët tanë mos u bien më qafë të tjerëve pa të drejtë.

Nëse prindërit vërejnë që një nga fëmijët e tyre ka zili një bashkëmoshatar për një arsye apo një tjetër, duhet t’a këshillojnë dhe t’ia sqarojnë se është Zoti Ai që i shpërndan të mirat dhe rizkun.

Thotë Ibnul Kajjim:”Zilia luftohet herë duke qenë i kënaqur me atë që të ka dhënë Zoti, herë duke u distancuar nga luksi i tepërt i kësaj bote, herë duke medituar rreth llogarisë së rreptë që do të japin njerëzit që kanë jetuar të rrethuar nga të mirat materiale dhe luksi.” (Muhtesar minhaxh kasidin, faqe 202)

Prindërit në mbrojtje të fëmijëve

Çdo familje duhet të nxjerrë mësime dhe të përfitojë nga këshillat që Jakubi a.s u drejtoi fëmijëve të tij për t’i mbrojtur nga syri i keq. Këtë, prindërit duhet t’a bëjnë duke respektuar hapat e mëposhtëm:

1 – Të mos i nxjerrin të gjithë fëmijët njëherësh dhe me një veshje unike që bie në sy, nxit kureshtje dhe shkakton xhelozi dhe smirë.

2 – Të tregohen të kujdesshëm teksa rrëfejnë dhuntitë, zgjuarsinë dhe aftësitë mendore të fëmijëve para njerëzve të tjerë. Nëse duan të përmendin dhuntitë dhe talentin e fëmijëve, le t’a shoqërojnë me fjalët: Mashalla, tebarekallah, la haule ve la kuvvete il-la bil-lah.

3 – Nëse ndonjë nga të afërmit e lëvdon fëmijën tënd dhe i numëron dhuntitë dhe aftësitë, duhet që prindërit t’ia kujtojnë të thotë Mashallah.

4 – Të mësohen fëmijët që të lexojnë suret  Felek dhe Nas, sidomos kur duan të flenë dhe kur janë të sëmurë. Veç sureve të mësipërme, ata duhet të mësojnë dhe formulën (rukje) që i mbron nga syri i keq. “Bislmilahi erkik, min kul-li shej’in ju’dhik, min sherri kul-li nefsin eu ajnin hasidin, Allahu jeshfik, bismil-lahi erkik.”

Nëse e mësojnë dhe e përsërisin herë pas herë, është më mirë për fëmijët.

5 – Ndërgjegjësimi i fëmijëve mbi risitë dhe metodat tradicionale të përhapura për t’u mbrojtur nga zilia dhe syri i keq. Shumë njerëz, duke dashur të shmangin syrin e keq dhe zilinë, kanë shpikur metoda nga më të çuditshmet. Disa prej tyre u hedhin krypë mbi kokë dy të sapomartuarve – disa mbajnë një dërrasë në dorë – disa ngjisin brum buke në derë – disa varin në qafë varëse ngjyrë blu – disa mbajnë patkua kali në makinë – disa përgjakin muret e shtëpisë së re etj…

Një hadith të cilin duhet t’a mësojnë fëmijët tanë

Transmeton Ibnu Abasi – Zoti qoftë i kënaqur me të – se ai një ditë ndodhej pas të dërguarit të Zotit, i cili e kapi për dore dhe i tha:“O djalosh, unë do të të mësoj disa fjalë. Ruaje Zotin (në zemër) të të mbrojë (nga të këqiat). Ruaje Zotin (në zemër) ta gjesh Atë pranë teje. Nëse kërkon diçka, kërkoje prej Zotit. Nëse kërkon ndihmë kërkoje prej Zotit. Dije që sikur të gjithë njerëzit të mblidheshin për të të bërë dobi, nuk do e arrinin veçse nëse e ka caktuar Zoti dhe nëse do të mblidheshin të të dëmtonin, nuk do e arrinin veçse nëse e ka caktuar Zoti.” (Tirmidhij 4/667, hadithi nr 2516)

Ky hadith është shumë i rëndësishëm, pasi e forcon besimin e fëmijës tek Zoti dhe caktimi i Zotit. Kështu, ai nuk do ketë zili askënd, nuk do urojë që Zoti t’i privojë të tjerët, do ndërgjegjësohet që vullneti i Zotit është mbi çdo vullnet tjetër dhe kështu do i drejtohet dhe lutet vetëm Atij. Diçka të tillë e hasim edhe në fjalët e Jakubit a.s që ia drejtoi djemve të tij:”

“Unë nuk mund të largoj prej jush asgjë nga (ajo që ju ka caktuar) Allahu! Se pushteti i përket vetëm Allahut. Tek Ai mbështetem unë dhe tek Ai le të mbështeten ata që dëshirojnë të jenë të mbështetur (tek Allahu)!” (Jusuf, 67)

Një histori për të qeshur mbi syrin e keq dhe zilinë

Thuhet, se mbreti u tha një ditë dy personave që e kishin zili njëri-tjetrin: Secili prej jush që më kërkon diçka, unë do i jap tjetrit dyfishin e asaj, prandaj kërkoni ç’të doni. Por të dy i kaploi ankthi dhe meraku. Si mund të duronte që mbreti t’i japë tjetrit, dyfishin e asaj që do të kërkonte ai? Si mund t’a përballonte faktin se kundërshtari i tij do të kishte më shumë? Nëse do të kërkonte një mijë dinarë, mbreti do i jepte kundërshtarit të tij dymijë. Asnjëri nuk po fillonte të kërkojë i pari. Duke qenë se koha po kalonte dhe asnjëri nuk po fillonte të kërkojë, mbreti i kërcënoi me vdekje nëse nuk do të fillonin. Duke parë se nuk kishte nga t’ia mbante, njëri prej tyre parashtroi kërkesën e tij. Ai i tha mbretit:”Dua që të më qërosh njërin sy!” Kjo, me qëllim që mbreti ti qëronte kundërshtarit të tij të dy sytë. Ai pranonte të jetojë qorr me një sy, vetëm që t’a shohë kundërshtarin të verbër plotësisht.

Përfundim

Inati dhe zilia e mbush zemrën e njeriut gjithë urrejtje dhe e bën të reagojë në mënyrë të çuditshme. Zilia dhe urrejtja që kanë kapluar zemrën e njeriut, e bëjnë të shkarkojë energji nëpërmjet syve, energji e cila bie mbi personin e urryer. Duke qenë se është energji që nuk shihet me sy, ajo është e vështirë të shmanget dhe të luftohet nga njeriu. Për këtë, Zoti na këshillon të kërkojmë mbrojtje nga e keqja e zilisë dhe smirës. Duke qenë se njeriu e ka të pamundur të mbrohet nga kjo energji e padukshme, duhet të kërkojë mbrojtjen e Zotit të madhëruar. Prandaj, sa herë që Profeti a.s përballej me një problem që ishte jashtë mundësive të tij, kërkonte ndihmë nga Zoti duke falur dy rekate namaz.

Është detyrë e familjeve muslimanëve të kenë njohuri të mjaftueshme mbi zilinë, pasojat e tij, si t’a shmangin dhe të kujdesen që t’i mbrojnë fëmijët e tyre nga kjo sëmundje.

Në fund, e lusim Zotin e madhëruar të na mbrojë neve dhe familjet tona nga zilia dhe syri i keq!

Muhamedi, lavdërimi dhe paqja qofshin mbi të, thotë: “Nëse ndonjëri nga ju sheh në veten e tij ose në pasurinë që posedon ose të vëllait të tij diçka që i pëlqen, le të bëjë lutje për begati, pasi marrja mësysh është hak.” (Shënon Ahmedi)

Ebu Umame ibn Sehl ibn Hunejfi rrëfen: “Në një rast babai im, Sehl ibn Hunejfi, lahej në Harare (një luginë e Medinës). Ai kishte hequr rrobën e sipërme, derisa Amër Ibën Rabia e shikonte. Sehli e kishte lëkurën shumë të bardhë dhe të mirë. Amri u magjeps dhe tha: “Deri tani nuk kam parë këso lëkure (të mirë), as te virgjëresha e fshehur.” Sehli u sëmur në vend dhe filloi t`i shtohet dhimbja. I treguan Muhamedit salallahu alejhi ue selem dhe i thanë se nuk po arrin ta ngrejë kokën. Ai i pyeti: “A dyshoni te dikush?” Ata i thanë: “Amër Ibën Rabia”. Muhamedi salallahu alejhi ue selem e thirri dhe i tha me hidhërim: “Për çfarë arsyeje ndokush e mbyt vëllanë e tij? Pse nuk e bekove kur e pe? Lahu për të.” Amiri lau fytyrën, duart, bërrylat, gjunjët, fundin e këmbëve dhe lagu rrobat e tij me atë ujë, pastaj ia hodhi ujin Sehlit nga mbrapa. Pas kësaj Sehli u shërua menjëherë.” Shënon Ahmedi, Maliku Nesaiu dhe Ibën Maxhe me zinxhir të saktë.
Ky hadith, siç vërteton rënien mësysh, vërteton edhe mënyrën e shërimit nga ajo.

Prindërit në mbrojtje të fëmijëve

Çdo familje duhet të nxjerrë mësime dhe të përfitojë nga këshillat që Jakubi a.s u drejtoi fëmijëve të tij për t’i mbrojtur nga syri i keq. Këtë, prindërit duhet t’a bëjnë duke respektuar hapat e mëposhtëm:

1 – Të mos i nxjerrin të gjithë fëmijët njëherësh dhe me një veshje unike që bie në sy, nxit kureshtje dhe shkakton xhelozi dhe smirë.

2 – Të tregohen të kujdesshëm teksa rrëfejnë dhuntitë, zgjuarsinë dhe aftësitë mendore të fëmijëve para njerëzve të tjerë. Nëse duan të përmendin dhuntitë dhe talentin e fëmijëve, le t’a shoqërojnë me fjalët: Mashalla, tebarekallah, la haule ve la kuvvete il-la bil-lah.

3 – Nëse ndonjë nga të afërmit e lëvdon fëmijën tënd dhe i numëron dhuntitë dhe aftësitë, duhet që prindërit t’ia kujtojnë të thotë Mashallah.

4 – Të mësohen fëmijët që të lexojnë suret  Felek dhe Nas, sidomos kur duan të flenë dhe kur janë të sëmurë. Veç sureve të mësipërme, ata duhet të mësojnë dhe formulën (rukje) që i mbron nga syri i keq. “Bislmilahi erkik, min kul-li shej’in ju’dhik, min sherri kul-li nefsin eu ajnin hasidin, Allahu jeshfik, bismil-lahi erkik.”

Nëse e mësojnë dhe e përsërisin herë pas herë, është më mirë për fëmijët.

5 – Ndërgjegjësimi i fëmijëve mbi risitë dhe metodat tradicionale të përhapura për t’u mbrojtur nga zilia dhe syri i keq. Shumë njerëz, duke dashur të shmangin syrin e keq dhe zilinë, kanë shpikur metoda nga më të çuditshmet. Disa prej tyre u hedhin krypë mbi kokë dy të sapomartuarve – disa mbajnë një dërrasë në dorë – disa ngjisin brum buke në derë – disa varin në qafë varëse ngjyrë blu – disa mbajnë patkua kali në makinë – disa përgjakin muret e shtëpisë së re etj…(kjo eshte e gjitha gabim dhe metoda te ngjashme me keto)

p.s

Nëse ndonjë nga të afërmit e lëvdon fëmijën tënd dhe i numëron dhuntitë dhe aftësitë, duhet që prindërit t’ia kujtojnë të thotë Mashallah.

Para pak ditësh vizitova muzeun kombëtar në Kajro dhe pashë të ashtuquajturin Faraon,  që shtypi, tiranizoi, mëkatoi dhe e kaloi cakun, u kundërvu dhe dhunoi, popullit të tij i bërtiti: “Unë jam zoti juaj më i lartë”, ndërsa masës i thirri: “Nuk di për ju tjetër hyjni veç meje”.

Pashë kufomën e tij të palëvizshme e të molepsur dhe sakaq kujtova fjalën e Allahut, të Vetmit, Triumfuesit: “Sot po të shpëtojmë ty (o Faraon), trupin tënd, që të mbetesh argument për atë që vjen pas teje”. Në mendje m`u vërtit fatkeqësia që e pret njeriun, atë ditë kur e harron Zotin e tij, i bën zullum vetes së tij, i kapërcen kufijtë e vet dhe del përtej etapës së tij, si është vdekja dhe përfundimi i tij?!

E pashë Faraonin, skeletin e tij kockë e lëkurë, fytyrën e tij të ngërdheshur, dhëmbët e tij të dalë, kafkën e tij të dëmtuar, të vetëm, fillikat, pa asnjë lloj dominimi, të zhveshur nga çdo lloj potence, të privuar nga çdo mirësi, të ekspozuar para syve të njerëzve, historisë, pashë jetëshkrimin dhe kufomën e tij; e pashë atë në një sënduk prej xhami, pa shtet, pa pushtet, pa fuqi e pa katandi, pa kurorë e pa purtekë, pa ushtar e pa ndihmëtar.

Musai i thoshte: “Thuaj ‘La ilahe il Allah-Nuk hyjni veç Allahut’”, por ky njeri i përçmuar thoshte: “Unë jam zoti”. Musai i thoshte: “Zoti im dhe i yti është i Vetmi i Pashoq, i Lartëmadhëruari”; e ai thoshte: “Nuk di për ju tjetër hyjni veç meje”.

I marri Faraon, sundoi një copë të tokës, të cilën e tiranizoi duke thënë: “A s’është sundimi i Egjiptit imi e edhe këto lumenj që vërshojnë përposhtë meje?!”; por Allahu ia vërshoi ujërat përsipër kokës.

Kujtova Faraonin, sesi mbytet në det dhe pastaj hidhet në rërë, si një bretkosë e ngordhur. Si nuk mendoi matufi rreth universit, si nuk i vështroi qiejt dhe tokën, si nuk i dëshmoi orbitat dhe trupat qiellorë, si nuk e shikoi diellin dhe hënën?! A nuk e gjeti përsosmërinë hyjnore të shkruar tek yjet e shndritshëm, malet e thepisur, detet vezullues, erërat trazuese, lumenjtë e vrullshëm dhe frutat e pjekura, a nuk e gjeti të shkruar në të gjitha këto?!

Ç’pati që e anuloi logjikën, fshiu vetëdijen dhe shkeli me të dy këmbët mbi mendjen e tij? Pse nuk u ul me unin e tij, të meditonte gjatë dhe të mësonte se ai s’është i denjë për zot, se ai kurrsesi nuk është i denjë për hyjni; pasi Zoti i Lavdishëm është i Gjallë e s’vdes, i Përhershëm e s’zhduket, i Panevojshëm e s’varfërohet, i Fuqishëm e s’dobësohet, s’fle dhe s’ha, nuk ia ka nevojën njerëzve dhe s’është nën efektin e kohës. Ndërsa ti o Faraon s’je veçse një njeri, një krijesë e ngratë, që vdes ashtu si çdo njeri, të kap uria sikurse i kap bagëtitë, kotesh dhe fle sikurse macja dhe miu, ha dhe shkon në VC. Nëse do ishte Faraoni që e krijoi universin, si e krijoi ai atë, kur dihet se universi ishte i krijuar miliona vite para ardhjes së Faraonit? Nëse ishte ai që e ngriti qiellin, ku qe fuqia e tij, ta mbronte nga deti i trazuar?

Shkatërruar qoftë ky dhunues, si e bëri dhe besoi gënjeshtrën e tij të madhe, se paska qenë ai që e ka krijuar dhe skicuar universin, krijuar krijesat dhe sunduar qiellin dhe tokën? Mjeran, si i inskenoi botës një teatër koti, të thatë, që shkurtazi obligonte që ai të adhurohej veç Allahut?

A bën të adhurohet njeriu që është vetëm një copë mishi, skelet kockor, krijesë që mund të mbytet me një kafshatë, që pa pirë ujë i humbet shkëlqimi, gripi e ngushton, pa ushqim s’bën dot, e përhumb gjumi, e mundon zhegu, e dëmton acari, e sulmon uria, e turbullon etja dhe e plogështon sëmundja?  Si qenka zot, si qenka hyjni, kush zanafillë të tij ka lëngun e athët gjenital, kush në barkun e tij mbart fekale dhe që përfundon në një kufomë që kutërbon?  Si të jetë Zot ai që qan, hidhërohet, brengoset, gogësin, teshtin, hutohet, harrohet, mërzitet, vreroset, xhelozon, qurroset, urinon, shkon në banjo dhe ejakulon? Jo, jo, i këtilli s’është veçse një njeri, krijesë e ngratë, mjerane, e brishtë, nevojtare, meskine. Ai nuk mund të jetë kurrsesi Zot, pasi Zoti është i Fuqishëm, i Panevojshëm, Triumfues, Mbikëqyrës i Përhershëm, i Përjetshëm, Bërës i gjithë sa dëshiron, i Vetmi, Samedi (Ai të cilit njeriu i drejtohet kur është në hall), as ka lindur kë, as nuk është i lindur dhe as nuk ka të ngjashëm.

E pashë Faraonin dhe zemra më jehoi: “‘La ilah il Allah-Nuk ka hyjni veç Allahut’, përjetësia, përhershmëria, madhështia, dominimet dhe fuqitë i takojnë Allahut”.

Shikova në fytyrën e rrudhur të Faraonit dhe zemra foli: Mjeran je o i tunduar, i shkatërruar je o smirëzi, i mallkuar je o i marrë. Shijoje pra fundin tënd të hidhur, kapërdije furjen e pikëllimit dhe shërbe si mësim për të gjithë ata, që dinë të marrin mësim!

O Faraon, ne erdhëm mijëra vite pas teje dhe e njohëm Allahun, Zotin e botëve, Hyjninë e të parëve dhe të fundmëve, ndërsa ti mbete një zero në këtë univers, një krijesë e padenjë në këtë univers. Kur e lexojmë historinë tënde, vetëm mllefin na shton për ty, Allahut i kërkojmë të na imunizojë nga ti dhe ecejaku yt, i kërkojmë mbrojtje Allahu të mos kemi një fund si fundi yt dhe një përfundimi si përfundimi yt.

Mjeran, vërtet mjeran është ai që imiton Faraonin, që pason ecejakun e tij dhe i admiron veprimet e tij.

Perktheu: Altin Torba

Mësojini fëmijët të mos kenë zili

Është detyrë e prindërve  që t’i këshillojnë fëmijët të mos kenë zili dhe smirë për të tjerët. Ata duhet të edukohen në mënyrë të tillë që të mos urojnë që të tjerët të privohen nga të mirat që kanë. Zilia dhe smira janë të papranueshme dhe të dënueshme në islam.

Ndër shkaqet që e shkaktojnë dhe e zhvillojnë zilinë tek njeriu, janë:

Dëshira për t’a parë tjetrin të privuar nga ato të mira që nuk i ka vetë – shtimi i të mirave materiale dhe konkurrenca për të fituar sa më shumë – mendjemadhësia dhe egoizmi – urrejtja dhe armiqësia, sidomos kur nuk ka mundësi të hakmerret – dhënia pas diçkaje me vlerë – kopracia – dallimi në komunikim – dalja e ziliqarit jashtë etikës morale të Sheriatit – neglizhenca ndaj pasojave të zilisë etj…

Kështu, një pjesë e rëndësishme e edukimit të fëmijëve, duhet t’i kushtohet luftës për shmangien e shkaqeve të lartpërmendura. Kjo, me qëllim që fëmijët tanë mos u bien më qafë të tjerëve pa të drejtë.

Nëse prindërit vërejnë që një nga fëmijët e tyre ka zili një bashkëmoshatar për një arsye apo një tjetër, duhet t’a këshillojnë dhe t’ia sqarojnë se është Zoti Ai që i shpërndan të mirat dhe rizkun.

Thotë Ibnul Kajjim:”Zilia luftohet herë duke qenë i kënaqur me atë që të ka dhënë Zoti, herë duke u distancuar nga luksi i tepërt i kësaj bote, herë duke medituar rreth llogarisë së rreptë që do të japin njerëzit që kanë jetuar të rrethuar nga të mirat materiale dhe luksi.” (Muhtesar minhaxh kasidin, faqe 202)

Terapia me Kuran

Dr. Selman Aude

1 – Termi “shërim” është një term që përcjell një kuptim më të gjerë sesa termi “ilaç” edhe pse ai e përcjell në vetvete dhe kurimin. Kurani fisnik është ilaç, e megjithatë, Zoti e etiketon në Kuran me fjalët: “Ai është udhërrëfyes dhe shërim për besimtarët”. (Fusilet, 44)

Njeriu mund të marrë ilaçe dhe të mos shërohet nga sëmundja nga e cila vuan, pasi fiziku i tij nuk reagon pozitivisht ndaj ilaçit. Kur themi që Kurani është shërim, kjo do të thotë se ai e përmbush objektivin dhe rikthen shëndetin.

Termi “shërim” është përmendur gjashtë herë në Kuranin fisnik. Të flasësh për Kuranin si shërues, nuk do të thotë të hedhësh poshtë shkaqet e tjera shpirtërore të shërimit, si lutja, sadakaja, uji i shiut etj. Zoti thotë në Kuran: “Ai bëri që ju të koteni në gjumë të lehtë si shenjë sigurie nga ana e Tij dhe lëshoi nga qielli shi, për t’ju pastruar nëpërmjet atij, për të larguar nga ju ndyrësinë e djallit dhe për t’i forcuar zemrat tuaja dhe këmbët.” (Enfal, 11)

Uji i Zemzemit shërben si kurues sipas nijetit dhe qëllimit për të cilin konsumohet. Profeti a.s thotë: “Ai është ushqim për një të uritur dhe shërim për një të sëmurë.” Kjo nuk bie aspak ndesh me shkaqet e tjera të trajtimit të sëmundjeve, siç janë ilaçet e mjekësisë moderne, terapitë e ndryshme, ndërhyrjet kirurgjikale etj. Prandaj, nuk duhet parë si kontradiktore fakti që terapive mjekësore u bashkëngjitet terapia shpirtërore.

2 – Qëllimi madhor dhe thelbësor i shërimit, është udhëzimi i zemrave dhe i mendjes, dëlirësimi, pastrimi dhe përsosja e shpirtit. Ne duhet të ndërgjegjësohemi se Kurani është shpallur kryesisht për këtë qëllim. Zoti thotë në Kuran: “Ky (Kuran) është një libër i bekuar, që Ne ta kemi zbritur ty (Muhamed), për të përsiatur mbi vargjet e tij dhe për t’u këshilluar me të mendarët.” (Sad, 29)

Kurani është shpallur si udhërrëfyes për në Xhenet, si orientues për vendin e paqes së amshuar, ai është një thirrje për moralet më të larta, dije, udhëzim dhe besim. Njëkohësisht, ai lufton të kundërtat, si mosbesimin, shthurjen, krimet etj. Ky është thelbi kryesor dhe domethënia esenciale e Kuranit të cilin duhet ta kemi parasysh ditë e natë, në vetmi e në publik. Kur të themi se Kurani është shërues i fizikut dhe i shpirtit, ata që e meritojnë këtë shërim janë ata tek të cilët Kurani ka lëshuar rrënjë në zemra dhe mendje. Ai që është udhëzuar sipas udhëzimit Kuranor me mendje, zemër dhe shpirt, e meriton më shumë të përfitojë nga Kurani kur lutet sipas lutjeve të tij dhe kërkon shërimin nga sëmundjet psikologjike dhe fizike.

3 – Kurani fisnik përmban nëntë lloje shërimi:

I pari: është “shërim për zemrat tuaja”. (Junus, 57) Ky lloj shërimi, na garanton shërimin nga çdo lloj pyetjesh dhe dyshimesh ekzistencialiste. Udhëzuesi më i mirë i njeriut drejt rrugës së Zotit, besimit tek Zoti, profetët, librat e Tij dhe botë tjetër është pikërisht Kurani fisnik. Ai ngërthen në vetvete mrekulli të shumta, oratori dhe ndikim të pakrahasueshëm shpirtëror.

Do të ishte gabim të hamendësohej se besimi tek Zoti, është një bindje racionale e pastër, tek e cila mund të arrijmë thjesht nëpërmjet debateve logjike. Po, kjo është vetëm njëra nga rrugët që ka përdorur Kurani për të na çuar tek besimi. “Vallë, a nuk i shohin devetë, se si janë krijuar?! Po qiellin, se si është ngritur?!” (Gashije, 17-18)

“po edhe në vetet tuaja – a nuk e shihni vallë?” (Dharijat, 21)

“A mos vallë, ata janë krijuar nga hiçi apo mos janë ata krijues të vetvetes?!” (Tur, 35)

Kurani është “shërim për zemrat tuaja” pasi u vë fre epsheve dhe pasioneve. Zoti i lartësuar i ka etiketuar epshet si sëmundje. “Nëse i frikësoheni Allahut, mos flisni me përkëdheli, që të mos ju dëshirojë ai që ka zemër epshore.” (Ahzab, 32)

Dëgjimi i Kuranit fisnik, është pengesa më e mirë për të mos rënë në gjynahe, është motivi më i efektshëm për njeriun që edhe nëse bie në ndonjë gjynah të rëndë, të mos vazhdojë më tej por të shpejtojë të dalë nga ai batak duke u lidhur me Zotin. Gjithmonë Zoti i lartësuar ofron alternativa, atë të besimit, kënaqësinë e devotshmërisë, adhurimit, premtimit për shpërblim në botën tjetër. “Ata do të jenë banorë të Xhenetit; ky është premtimi i vërtetë, që u është premtuar.” (Ahkaf, 16)

Kurani është shërues i zemrave nga urrejtja, mëritë dhe xhelozitë, të cilat shpesh herë e rrënojnë jetën e njeriut dhe ua prishin zemrat. Me gjuhën e Ibrahimit a.s, Zoti thotë: “në Ditën, kur askujt nuk do t’i bëjë dobi as pasuria, as fëmijët, përveç atij që vjen me zemër të pastër tek Allahu!” (Shuara, 88-89) Lidhur me banorët e Xhenetit, Zoti thotë: “Ne do ta heqim urrejtjen nga zemrat e tyre.” (Hixhr, 47) Tregohet se mëritë dhe urrejtja, Ditën e Kiametit do të mblidhen në formën e një vathe devesh, jashtë portës së Xhenetit. Kjo tregon se pastrimi i zemrës nga mëritë dhe urrejtja, është një nga format që të afrojnë me Zotin, një nga qëllimet e Sheriatit dhe vetë Kuranit fisnik. Në një hadith, Profeti a.s thotë: “Në xhenet, do të hyjnë popuj me zemër të vogël sa zemra e zogjve.” Pra, të pastra dhe të dëlira nga çdo sëmundje, por dhe të afta për të harruar çdo të keqe.

I dyti: Besimi dhe opinioni i mirë tek Zoti i cili qëndron mbi çdo shkak. Kurani fisnik na prezanton me Zotin i cili ka në dorë gjithçka. “Ai është i Fuqishëm për çdo gjë.” (Maide, 120)

Ligjeve pozitiviste u nënshtrohen njerëzit, kurse Zoti i lartësuar është ligjvënësi dhe Krijuesi i gjithësisë. Për këtë, një  besimtar në përgjithësi dhe një i sëmurë në veçanti, kanë shpresë dhe besim të fortë se vetëm Zoti ka në dorë ti thyejë këto ligje dhe të bëjë mrekulli shëndetësore, duke sjellë rezultate krejt të kundërta me pritshmërinë e mjekëve. Kurani fisnik ia jep dhe e pajis njeriun me këtë besim të madh.

I treti: Kurani është shkak për shërimin e problemeve njerëzore, sociale, politike, familjare dhe ambientaliste prej të cilave lëngon sot e gjithë bota për shkak të rreziqeve që i kanosen njerëzimit. Ai është një thirrje për ti trajtuar këto shkaqe, për ti luftuar sëmundjet dhe për të manifestuar durim karshi problemeve të cilat nuk po i zgjidh dot njeriu. Zoti thotë në Kuran: “Mbështetu në të Përjetshmin, i Cili nuk vdes dhe madhëroje Atë me falënderim!” (Furkan, 58)

“Ne e dimë mirë, që ty të ngushtohet zemra nga fjalët e tyre, andaj, lartësoje Zotin tënd duke e lavdëruar dhe bëhu prej atyre që i përulen Atij duke u falur! Dhe adhuroje Zotin tënd derisa të të vijë vdekja!” (Hixhr, 97-99)

Kurani i motivon dhe i nxit njerëzit që kanë humbur shpresën tek shërimi mjekësor, duke e forcuar shpresën tek Zoti, shoqëruar me bindje, durim dhe dorëzim të plotë ndaj caktimit të Tij.

I katërti: Në Kuran gjenden udhëzime metodologjike në kërkim të zgjidhjeve dhe përmbushjes së shkaqeve. Ne duhet të ndërgjegjësohemi se Kurani nuk është libër mjekësie i cili identifikon sëmundjet e njerëzve dhe mandej jep recetat e duhura. Kurani ka ardhur për të piketuar metodologjinë e kërkimit, ai na motivon për tu përpjekur dhe zbuluar. Kështu, kur Zoti në Kuran na thotë për mjaltin se: “Nga barku i tyre del lëng me ngjyra të ndryshme, në të cilin ka ilaç e shërim për njerëzit.” (Nahl, 69) ne kuptojmë se shumë bimë, pije dhe ushqime shërbejnë për shërimin e sëmundjeve. Prej njerëzve pritet që të bëjnë çmos për ti zbuluar këto ilaçe dhe të zgjerojnë informacionin dhe dijet e tyre. Profeti a.s thotë në një hadith: “Për çdo sëmundje, Zoti ka zbritur dhe ilaçin, e mësoi kush e mësoi dhe e injoroi kush e injoroi.” Ai e cilëson mjekësinë si dije, kurse të kundërtën e quan injorancë dhe se kjo tokë mban mbi faqen e saj ilaçe për të gjitha sëmundjet, sidën, kancerin etj. ilaçe të cilat mund të mos i dimë sot, por që pas disa vitesh mund të zbulohen.

Ai është një ftesë për mendjen që të zbulojë dhe eksperimentojë në dobi të njerëzimit. Profeti Muhamed a.s na urdhëron të kurohemi: “Kurohuni por jo me haram”. Duke na ftuar që të mësojmë mjekësinë dhe ta zbatojmë atë në jetën tonë.

E pesta: Kurani bën thirrje për jetë të sistemuar e cila bazohet tek shëndeti dhe kjo nëpërmjet asaj që njihet si mjekësia parandaluese. Kështu, pastërtia, abdesi, larja e trupit dhe e rrobave, respektimi i normave që janë pjesë e natyrshme e njeriut, ndikojnë pozitivisht në shëndetin e njeriut. Profeti a.s thotë se gjërat e natyrshme, janë bërja synet, prerja e mustaqeve, prerja e thonjve etj.

Thotë Zoti në Kuran: “mos e çoni veten tuaj në shkatërrim…” (Bekare, 195)

Kurani na e ndalon çdo formë rreziku dhe aventure e cila rrezikon jetën dhe shëndetin tonë. Ai na ka urdhëruar të largohemi nga ushqimet e dëmshme që shkaktojnë sëmundje, si ngrënia e cofëtinës, konsumi i alkoolit, ngrënia e mishit të derrit, marrëdhëniet jashtëmartesore dhe veprat e tjera të liga të cilat kanë jo vetëm efekte fizike por edhe shpirtërore dhe sociale. Islami na ndalon që të shkojmë apo të largohemi nga një vend ku ka rënë epidemia. Profeti a.s thotë: “Nëse dëgjoni se ka rënë murtaja në një vend, mos shkoni atje. E nëse ka rënë në vendin ku jetoni ju, mos u largoni prej tij.”

E gjashta: Kurani ka vënë piketat e një regjimi të shëndetshëm duke bërë thirrje për distancim nga shpërdorimi. Zoti thotë në Kuran: “Hani e pini, por mos e teproni, se Ai nuk i do ata që e teprojnë.” (Araf, 31) Ai na këshillon që të shmangim gjithçka që rrezikon shëndetin tonë, duke e lejuar ngrënien gjatë udhëtimit edhe gjatë ramazanit. “por, nëse ndonjëri prej jush është i sëmurë ose duke udhëtuar, le të agjërojë aq ditë sa i ka prishur në ditët e tjera pas.”(Bekare, 184) Ai ka përligjur tejemumin në rast se nuk gjendet ujë ose personi është i sëmurë. “përveçse nëse jeni duke udhëtuar, derisa të laheni. Dhe, nëse jeni të sëmurë ose gjendeni në rrugë ose keni kryer nevojën natyrore, ose keni bërë marrëdhënie me gra dhe nuk gjeni ujë, atëherë fërkoni fytyrën dhe duart tuaja me dhé të pastër.” (Nisa, 43)

E shtata: Kurani është shërim nga tensioni i nefsit por dhe nga çdo formë presioni me burim nga jashtë, të cilat zakonisht shkaktojnë një sërë sëmundjesh organike. Kur doktorët na flasin për sëmundjet e zemrës, tensionin e gjakut, diabetin dhe shumë sëmundje të tjera të përhapura, burimin e tyre e lidhin me humorin dhe presionet psikologjike, presionet në punë, dështimet, problemet familjare etj. Për këtë, Xhafer Sadiku Zoti e mëshiroftë thoshte: “Më çudit dikush që e mbërthen frika e paniku dhe nuk gjen prehje tek. (Shpërblim kanë edhe ata) të cilëve njerëzit(hipokritë) u thanë: “Shumë njerëz po mblidhen kundër jush, prandaj frikësohuni!” e kjo gjë ua shtoi atyre besimin dhe thanë: “Neve na mjafton Allahu, Ai është mbrojtës i mrekullueshëm!”  (Ali Imran, 173) Më çudit dikush që ndihet i trishtuar e nuk gjen prehje tek: “S’ka zot tjetër, përveç Teje! Qofsh i lavdëruar! Me të vërtetë, unë kam gabuar!” (Ali Imran, 87) Kjo, sepse menjëherë pas këtij ajeti Zoti thotë: “Ne iu përgjigjëm atij dhe e shpëtuam nga brengosja. Kështu, Ne i shpëtojmë besimtarët.” (Ali Imran, 88) Më çudit dikush që ka rënë pre e një dredhie dhe kurthi, si nuk gjen prehje tek: “Unë çështjen time ia lë Allahut, sepse Ai i sheh vërtet robërit e Vet”. (Gafir, 44) sepse pas këtij ajeti, Zoti shton: “Dhe Allahu e ruajti atë prej të këqijave dhe kurtheve të tyre” (Gafir, 45) Nëse këto ajete i lexon me besim dhe bindje, do të shërbejnë si mburojë nga gjithçka që të frikëson.

E teta: Kurani është shërim nga sëmundjet psikologjike, si stresi, depresioni, ankthi, tensioni etj. Sot, pothuaj 50 % e atyre që lëngojnë nga probleme të tilla, i kanë kronike. Më e çuditshmja është se kur flitet për stresin dhe depresionin, sheh që prej tij vuajnë si i madhi dhe i vogli, si pushtetarët ashtu dhe masat, si tregtari dhe ministri, si burri dhe gruaja. Me këtë rast, dua të sjell përvojën e doktor Ahmed Kadi, në qendrën mjekësore shkencore në Panama, në SHBA. Ai bashkë me një grup mjekësh kanë bërë një sërë eksperimentesh me myslimanë dhe jomyslimanë nga ata që nuk e dinin gjuhën arabe. Ai u lexonte Kuran dhe maste ndikimin e Kuranit në mendjet dhe trupin e tyre. Ai tregon se 97 % e personave ndikoheshin nga leximi i Kuranit, i cili u falte qetësi dhe prehje. Përvojën e tij ai e hodhi në një libër të cilin e titulloi: “Ndikimi i leximit të Kuranit në funksionet biologjike të trupit”

Kurani e pajis njeriun me qetësi, prehje, shpresë dhe energji. Fjala: “La haule ve la kuvete il-la bil-lah – Nuk ka fuqi përveçse fuqisë së Allahut” ka një ndikim të çuditshëm tek njeriu. “Do të ishte më mirë për ty sikur të kishe thënë, kur hyre në kopshtin tënd: “Kështu ka dashur Allahu! Nuk ka fuqi përveçse fuqisë së Allahut.” (Kehf, 39) Ajo fal mbrojtje dhe siguri, si dhe garanton ndryshim e përmirësim.

E nënta: Shërimi fizik, rreth të cilit flitet shpesh dhe që njihet me emrin “Rukja”. Kjo, për shkak se fiziku i njeriut është i lidhur ngushtë me botën e tij shpirtërore, shëndeti psikologjik është edhe shëndet fizik. Nga përvoja ime, kam parë që shumë njerëz që gëzojnë shëndet të plotë mendor dhe humor të mirë, kanë edhe shëndet fizik të plotë, janë persona të qetë dhe nuk ankohen nga sëmundje organike. Nga ana tjetër, kam parë që shumë persona që vuajnë nga sëmundje psikologjike më pas vuajnë dhe nga sëmundje të ndryshme organike.

E dhjeta: Shërim fizik dhe organik, gjë e cila është bërë objekti bisedash për shumë njerëz sot dhe që njihet me termin “rukja”. Trupi i njeriu është i lidhur ngushtë me botën e tij të brendshme. Kështu, shëndeti i njërit është shëndet dhe për tjetrin. Kam takuar shumë njerëz të cilët gëzojnë një gjendje mendore dhe humor të mirë, të cilët rrallë herë ankohen nga sëmundje organike. E kundërta ndodh me ata që kanë probleme psikologjike, të cilët njëkohësisht vuajnë edhe nga sëmundje dhe probleme fizike. Profeti a.s thotë: “Besimtarët, në solidaritetin, dhembshurinë dhe miqësinë mes tyre, i përngjajnë një trupi të vetëm. Nëse një organ lëngon, i gjithë trupi përfshihet nga temperatura e lartë dhe pagjumësia.”

Perktheu: Elmaz Fida

Buhariu ka shkruar pët këtë sferë në kapitullin mbi lëshimin e gjakut.
Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka urdhëruar praktikimin e lëshimit të gjakut (hixhame): “Nuk ka ilaç që mund të krahasohet me lëshimin e gjakut dhe hixhamen.” Hadithin e transmeton Buhariu.
Tregohet se një beduin i është ankur Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve selem, për kokëdhimbje të madhe, e ku i është përgjigjur
“Bën Hixhami!”.
Po ashtu mund të largohet dhembja nga shputat e këmbëve nëse i bëjmë me kanë. Këtë hadith e transmeton Ebu Davudi. Ka shumë hadithe që tregojnë për dobinë e lëshimit të gjakut. Nga ndodhitë që i përkasin lëshimit të gjakut nga damarët mund ta veçojmë atë kur Perjgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i tha mjekut Ebu Ka`bit t`ia prejë lëkurën dhe t`i lëshojë gjak nga damarët. Nga hadithi do të veçojmë: “Ilaçi më i mire është lëshimi i gjakut.”, dhe “Hixhamja nap astron neve dhe trupin tone nga jashtë, kurse lëshimi i gjakut nga brenda”
Hixhamja praktikohet edhe në vendet e ngrohta, kurse lëshimi i gjakut edhe ne vendet e ftohta.
Patjetër duhet larguar hixhames pas larjes më ujë të nxehtë, pos në raste kur gjaku është shumë i trashë, edhe në këtë rast është mire të bëhet hixhamja një orë pas larjes me ujë të nxehtë. Po ashtu duhet larguar hixhames në rastet kur barkun e kemi plotë.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve selem, ka thënë: “Hixhameja në barkun e zbrazët është ilaç, e kur është i mbushur, atëherë ajo është sëmundje.
Ibn Maxhe thotë se e ka dëgjuar Ibn Omerin duke thënë: “Është mire të kujdesesh për gjakun tënd, pra ma thirni njeriun që e bën këtë, as shumë të moshuar e as shumë të ri, sepse unë personalisht e kam dëgjuar Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve selem , duke thënë: “Lëshimi i gjakut kur barku është i zbrazët është ilaç më i mire.” Kjo është më e sigurtë dhe e urtë.
Hixhamja nën mjekër na liron nga dhembjet e dhëmbëve dhe fytyrës, kurse në këmbë është mire për lëkurën e kofshës, fluskat, reumatizimin dhe dhëmbjet e shpinës. Dobitë e hixhames janë të shumta, por hixhamja përreth nyjeve është e dëmshme, sepse dobëson të mbajturit mend.
Ahmedi është i mendimit se nuk është e preferuar marrja e shpërblimit për hixhame. Por, Ibn Abbasi ka thënë: “I bëra hixhame Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve selem, e ai më pagoi për këtë shpërblim.” Pra sikur kjo të ishte gjë e keqe, ai këtë sigursht se nuk do ta bënte. Këtë hadith e transmeton Buhariu. Sa i përket vendit të hixhames, Buhariu transmeton se Ibn Abbasi ka thënë: “I kam bërë hixhame Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve selem, në kokë për shkak të dhëmbjeve”. Në hadithin tjetër qëndron se këtë e ka bërë për shkak të migrenës (dhembje kronike e kokës) , kurse Enesi ka thënë: “Pejgamberit i është bërë hixhame `fi`l ahede`ajn ve`l-kahil”.
Transmeton Tirmidhiu.
Fjala `el-ahede`ajn` do të thotë `ana e qafës`, kurse `el-kahil` do të thotë mbi majen e qafës.
Ebu Hurejre transmeton se Ebu Hindi ka lëshuar gjak nga maja e kokës së Pejgamberit. Ebu Davudi po ashtu e transmeton këtë version, derisa Enedi thotë se Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve selem, i është bërë hixhame në majë të shputës së këmbes, këtë e transmetojnë edhe Tirmidhiu dhe Nesai.
Sa i përket ditës kur është më e mirë të praktikohet hixhamja, Ebu Hurejre transmeton se Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve selem, ka thënë: “Kush bën hixhame ditën e shtatëmbëdhjetë, nëntëmbëdhjetë, ose njëzet e një të muajit, do të shërohet nga çdo sëmundje.” Këtë hadith e transmeton Davudi.
Sa i përket fjalës `nga çdo sëmundje` kjo është për t`u theksuar rëndësia e madhe e gjakut. Tirmidhiu ka transmetuar hadith identik nga Enesi.
Ebu Bekri ia ka ndaluar familjes së tij që të bëjnë hixhame ditën e martë, kurse shembull për këtë e kishte Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve selem. Po ashtu ka thënë: “Atë ditë gjaku nuk koagullohet lehtë.”
Për çdo rast, unë e konsideroj se kjo ndalesë është e pranueshme kur njeriu është i shëndoshë, por kur njeriu është i sëmurë nuk duhet kushtuar rëndësi se a është dita shtatëmbëdhjetë ose njëzetë ose cilado ditë tjetër.
El-Xhelali ka thënë: “Ismail bin Asimi më ka thënë se Hambeli u ka thënë se Ahmed ibn Hambeli ka bërë hixhame kur ndjente tension pa marrë parasysh kohën.”
Tradita e hixhames rrjedh nga Isfahani. Dijeni se nëse lëshojmë gjak nga vendi i gabuar, ose kur ajo nuk është e nevojshme, mund t`i rrezikojmë funksionet trupore, sepse atëherë do t`i largojmë lëngjet trupore të sëmura dhe të shëndosha.
Mjekët konsiderojnë se duhet të bëjmë hixhame kur të `perëndojë` hëna, kurse gjakun duhet lëshuar kur hëna është e plotë.
Çdokush që ka probleme me digjestionin (tretjen) duhet larguar nga lëshimi i gjakut dhe hixhamja, apo njeriu që këndellet nga ndonjë sëmundje, personat e moshuar, personat me bark dhe mëlçi të dobët, kush është i ënjtur në fytyrë ose shputa të këmbëve, grate shtatzëne, ato që sapo kanë lindur fëmijë, si dhe ato që kanë pastrime mujore.
Koha më e mire për lëshim të gjakut dhe hixhame është dita e hënë në çfarëdo kohe, ose dita e martë gjatë ditës. Pranvera është koha më e mirë për lëshimin e gjakut, pastrimin e trupit me vjellje, humbjes së frikës nga sëmundjet, si dhe për të forcuar aktivitetin seksual
Vera është koha e ushqimeve të ftohta e cila e shkatërron tëmblin, koha kur pakësohet aktiviteti seksual, kur pakësohet humbja e gjakut rritet numri i larjeve me ujë të nxehtë.
Njeriu duhet ta prêt dimrin duke mbajtur veshje të ngrohtë dhe duke ngrënë ushqim gtë forte, siç është gjella me mish dhe perime.
Ka shumë hadithe të cilët flasin për këtë kurse, kurse tërë atë që u cek më lartë e transmeton Buhariu.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve selem, ka thënë: “Aisheja radijall-llahu anhu, ua kalon grave tjera ashtu siç ua kalon gjella me mish dhe perime (serid) ushqimeve tjera,”
Vërtet njeriu duhet të anojë kah rrjedhja normale e gjakut dhe lëngjeve të tjera të trupit, kurse dimrit duhet intensivisht të ushtrojë, por edhe të rritë aktivitetin e tij seksual.

Disa nga konditat ku mund te perdoret me sukses hixhama jane:

1. Dhimbja e kokes
2. Dhimbjet e shpines e shtylles kurrizore ne pergjithesi
3. Arthritet
4. Kapslleku dhe barkeqitjet
5. Dobesimi nga arsye te ndryshme
6. Shiatiku apo ishiazi
7. Probleme te lekures
8. Shterngime periodike te barkut
9. Mbipesha
10. Depresioni dhe migrena
11. Steriliteti tek femrat dhe meshkujt

Habet sevda – Fara e zeze

——————————————————————————–
Fara e Zezë (Nigella Sativa), Ilaci i çdo Sëmundjeje (mjekesia Islame)

Fara e zezë është bimë njëvjeçare, që rritet deri në 30 cm. Me kërcell të drejtë dhe me degëzime e gjethe te holla, me lule blu në të përhirtë, me bishtajë dhe fara të dhëmbëzuara.

Vendi i saj është Azia Perëndimore dhe ajo kultivohet në shumë zona të Azisë dhe të Detit Mesdhe, për farat e saj të cilat mblidhen kur piqen.
Farat e bimës kanë një përbërje vaji të qëndrueshëm (melanitin) prej 40% dhe rreth 1.4 % vaj të avullueshëm.

Vaji i farës së zezë përmban një numër acidesh të yndyrshme bazë.
Fara e zezë përmban lëndë Nigellone, e cila është një lloj antioksidi natyral, si dhe Glutathione. Fara e zezë përmban gjithashtu acid Arginine.

Pejgamberi ynë, Muhamedi (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “Me të vërtetë, kjo fara e zezë është shërim për çdo sëmundje, përveç helmueses.” Aisha tha: “Ç’është helmuesja?” Pejgamberi tha: “Vdekja!” [Trans. Buhariu].

Mjeku i lashtë grek, Destordhiris (ka jetuar në shekullin e parë pas lindjes së Isait alejhi selam), thotë: “Farat e farës së zezë përdoren si ilaç për dhimbjet e kokës, gripit, dhembjet e dhëmbëve dhe krimbat e stomakut. Ato përdoren shumë edhe si nxitës urinimi, nxitës menstruacionesh dhe shtues të qumështit tek nënat gjidhënëse.

Mjeku i njohur arab, Ibën Sina (Avicena – vdekur në vitin 428 Hixhri), në librin e tij të shumënjohur “Statuti i mjekësisë”, thotë: “Shuneza (fara e zezë) është bimë e hidhët që ndalon gëlbazën, pastron kanalet e frymëmarrjes, shpërbën gazrat dhe fryerjet e barkut, pastron në maksimum. E përzierë me uthull ajo shërben si ilaç për puçrrat laktike, duke i lyer ato. Ajo shpërbën tumorët flegmatikë dhe të ngurtë. Po kështu, e përzierë me uthullën, ajo përdoret për plagët flegmatike dhe për zgjeben e qelbëzuar. Fara e zezë bën dobi për ftohjen, veçanërisht e bluar dhe e ruajtur në enë të bërë me fije liri. Ndihmon në dhimbjen e ftohtë të kokës, duke lyer ballin. Nëse lihet në uthull për një natë, pastaj bluhet dhe i jepet të sëmurit për ta nuhatur me hundë, i bën dobi nga dhembjet kronike të kokës. Ajo vret krimbat e barkut, qoftë edhe vetëm me lyerjen e barkut mbi kërthizë. Nxit menstruacionet duke u përdorur disa ditë, dhe pihet e përzierë me mjalt dhe ujë të nxehtë për gurët në veshka dhe në fshikëzën e urinës.”

Një mjek tjetër i njohur arab, Daud el Antaki, thotë: “Përdorimi i farës së zezë çdo mëngjes, të skuqur bashkë me rrush të thatë, skuq lëkurën dhe e pastron atë. Pluhuri i saj ndërpret hemorroidet me ngrënie dhe lyerje. Nëse skuqet me vaj ulliri dhe pikohet vaji në vesh, shëron nga mosdëgjimi, sidomos me yndyrën e farës së jeshile. Tymi i saj largon parazitët. E përzierë me ujin e bimës Colocynth dhe të bimës Ëormëood largon parazitët e barkut duke e lyer barkun mbi kërthizë…”

Janë bërë disa kërkime shkencore për të vërtetuar se fara e zezë ka veti antikancerore dhe forcuese të sistemit imun i cili mbron organizmin nga mikrobet dhe viruset e ndryshme.

Mjekët e specializuar në bimët natyrale këshillojnë për përdorimin e farës së zezë ashtu si është, duke e bluar dhe e përdorur menjëherë pas bluarjes dhe jo të lihet e bluar, sepse vaji avullues që ajo përmban, avullon shpejt dhe kështu i ikin të gjitha vetitë shëruese. Kurse vaji i farës së zezë që ekziston sot në treg nuk ka veti kuruese që mund të përmenden, sepse ai është vetëm vaj i qëndrueshëm, kurse vaji i avullueshëm ka avulluar gjatë fabrikimit të tij.

Fara e zezë e bluar mund të përdoret e përzierë me mjalt, apo duke e tretur në ujë apo në qumësht. Ky është përdorimi më i mirë i farës së zezë.
Mënyra më e thjeshtë për marrjen e farës së zezë është duke vendosur një lugë nga fara e zezë në një pjatë me kos lope ku shtohet edhe vaj ulliri. Kjo është pjata më e dobishme e mëngjesit dhe e mbrëmjes.

Përmbledhje me dobitë e farës së zezë:

-Fara e zezë ndihmon në ruajtjen konstante të temperaturë së trupit.
– Fara e zezë ndihmon në ardhjen dhe shtimin e qumështit te nëna gjidhënëse.
– Fara e zezë ka ndikim nxitës në sistemin imun.
– Fara e zezë është ushqim i shëndetshëm dhe i rëndësishëm për fëmijët, gratë dhe të moshuarit, për shkak të përmbajtjes së saj ushqimore të shumëllojshme.

Vërejtje: Përdorimi i farës së zezë për sëmundje serioze dhe të komplikuara, duhet të bëhet pas këshillimit me mjekun specialist në bimët mjekësore, me qëllim që të arrihet suksesi sa më i plotë dhe i shpejtë, si dhe për të parandaluar ndonjë komplikim apo efekt anësor të mundshëm, sidomos me përzierjen e farës së zezë me bimë të tjera mjekësore.

Fara permban perafersisht 38% karbohidrate, 35% vajra te ndryshem, 21% albumin dhe pjesa tjeter perbehet prej me shume se njeqind substanca te ndryshme. Per t’u permendur jane: vajrat acidike te pangopura, acidi Linolein, acidi alfa-Linolein, vajrat me eter (nigellon, alfa-pinen etj.), vitaminat (B1, B2, B6, Acidi Folik, Niacina), minerallet (hekur, kalcium, magnez, zink, etj.) dhe amino acidet.

Vecorite e vajrave acidik te pangopur:

•Ndihmojne metabolizmen e trupit
•Nevojiten ne rritjen,zhvillimin dhe rinovimin e qelizave
•Ndihmojne ne zhvillimin e hormoneve dhe ne formimin e nje sistemi nervor dhe hormonal-mbrojtes te shendetshem.
•Pengojne shtimin e substancave qe dergojne sinjale alergjike
•Ndalojne qelizat mbrojtese (imunitare) te punojne me shume se c’duhet.
•Kolesterolin ne gjak e kthejne ne nivelet normale
•Pengojne bllokimin e damareve duke rregulluar strukturen e tyre dhe njekohesisht shpejtesin e qarkullimit te gjakut
•Ulin tensjonin dhe reduktojne rrezikun e ashpersimit te damareve dhe infraktit ne zemer
•Ndihmojne ne permiresimin e shpejt te plageve
•Trupi i njeriut nuk i prodhon kete vajra dhe eshte i detyruar t’i marre nga jasht, 1gr. Vaji i Fares se Zeze eshte i mjaftueshem per nevojat ditore.
Vajrat me eter si Nigellon dhe alfa-Pinen zgjerojne rruget e frymarjes, lehtesojne kollitjen, pengojne qelbezimin dhe ndalojne dhimbjen. Nese perdoren rregullisht ulin sheqerin ne gjak. Vitaminat B1, B2 dhe B6 luajne rol ne prodhimin e enzimave dhe forcojne sistemin mbrojtes. Acidi Folik rredukton rrezikun e tensjonit dhe semundjeve te zemres, gjithashtu eshte i nevojshem ne rinovimin e qelizave. Antioksidantet si vitaminat A,E,C dhe Beta-Karetin forcojne sistemin mbrojtes te trupit.

Pervec efektit qe jep Fara e Zeze ne sistemin imunitare,metabolizmen dhe zhvillimin e hormoneve, njekohesisht pastron trupin nga substancat e demshme te quajtura Toxin, perforcon qarkullimin e gjakut, ndihmon ne funksjonin e zorreve dhe rrit shkelqimin e flokeve dhe lekures. Ul tensjonin dhe temperaturen dhe kryen funksjonin e antibiotikeve. Eshte mjaft efektif ndaj semundjeve alergjike si Asthma dhe alergjia ndaj polenave. Per efektin qe ka ne sistemin imunitare eshte i keshillushem perdorimi ne semundjet si AIDS-si, kanceri etj.

Es-Selam Alejkum

Ja disa te dhena per faren e zeze,shpresojm qe do te ndihmojn gjithve

HABETU SEVDA – FARA E BEREQETIT

Na gëzon fakti që t`iu paraqesim në këtë fletushkë disa prej fshehtësive dhe dobive për “kokrrën e zezë” e cila është një ndër mrekullitë e Muhamedit(alejhi selam) në sferën e mjekësisë, krahas të tjerave mrekulli.

Muhamedi(alejhi selam) para 14 shekujve na ka treguar se në “kokrrën e zezë” ka shërim nga çdo sëmundje.

Ebu Hurejra r.a tregon se Muhamedi alejhi selam ka thënë:
“Shërbehuni me kokërr të zezë sepse në të ka shërim për çdo sëmundje përveç vdekjes.”
[Transmeton Buhariu dhe Muslimi]

Kokrra e zezë ndryshe emërtohet edhe si kokrra e bereqetit, lihanëz, qimoni i zi, kumini i zi, kumini indian, kokrra e kamenderit etj. Ndërsa në latinisht quhet Nigela Sativa.

Kokrra e zezë përbëhet prej disa elementeve me ndikim të cilat kanë aromë të këndshme, dobi të çuditshme etj.
Në të ka fosfat, hekur, fosfor, karbohidrate, vajra që kanë sekretet e veta. Përmbajnë antibiotik të gjallë që shkatërrojnë viruset dhe gjëra të tjera si: të pëlleshme aktive, po ashtu përmban enzime tretëse [materie tretëse] anti acetike si dhe materie qetësuese dhe aktivizuare në të njëjtën kohë.

E sa e sa çudira, sekrete dhe dobi gjinden në farën e zezë që ende nuk i kanë hasur hulumtuesit.Pa dyshim, atë do ta gjejnë se u mjafton nga barnatorja dhe mjeku, e në veçanti vaj i saj.
Shkenca bashkëkohore vërteton këtë mrekulli!

Prej kur ka treguar Muhamedi alejhi selam se në kokrrën e zezë ka shërim për çdo sëmundje, shpjeguesit e shkencës së hadithit u orvaten, secili në bazë të angazhimit dhe mundësisë që posedon, që ta sqarojnë dhe ta vërtetojë se vërtetë në kokrrën e zezë ka shërim për çdo sëmundje duke përmendur disa sëmundje që shërohen përmes kokrrës së zezë.

Mirëpo ato sëmundje që ata i përmendën janë shumë pak dhe simbolike.
Andaj si mund të përputhet fjala “çdo” e përmendur në hadithin e lartshënuar “ka shërim prej çdo sëmundje” shpjegues?
Kjo pyetje mbeti kështu gjatë pa përgjigje bindëse deri sa deshi Allahu që një mjekë mysliman në Amerikë i quajtur Dr.Ahmed el-Kadi, Allahu e shpërbleftë e sqaroj mrekullinë profetike dhe e përhapi publikisht.

Ai duke qenë i specializuar ne medicinë, pasi që lexoj hadithin e kokrrës së zezë u inspirua të mendoj se patjetër kokrra e zezë duhet të ketë lidhje me diçka në trupin e njeriut që ka lidhje me çdo sëmundje dhe ajo është sistemi i imunitetit.
Ky sistem është përgjegjës kryesor për mbajtjen e trupit të njeriut nga çdo sëmundje që e sulmon.

Kështu pra Dr.Ahmedi u përqendrua në sistemin e imunitetit dhe solli njëzet vullnetar për të bërë provë.
Disa prej tyre i pajisi me kokërr të zezë. Pas disa ditësh, personat që kishin përdorur kokrrën e zezë, vërejtën përmirësim të dukshëm në sistemin e imunitetit.

Pastaj zgjodhi 2 qeliza nga qelizat e sistemit të imunitetit në gjak.
Njëra prej tyre ndihmon sistemin mbrojtës, kurse tjetra ushqehet me baktere.

– Sa i përket qelizës së parë, në studimin e tij se sa ka ndikuar në të kokrra e zezë, ka konstatuar se është përmirësuar për 72%.
– Kurse qeliza e dytë që ushqehet me baktere dhe sëmundja është përmirësuar, sipas konstatimit të tij, del për 73%.
Kjo është sa i përket kokrrës së zezë në veçanti.

Mirëpo Dr.Ahmet el-Kadi ka thënë se në Kuran është një ajet që flet për mjaltë, fjala e Allahut…
“Në të [mjaltë] ka shërim për njerëzit.” [Kaptina En-Nahl: 69].
E për se të mos i bashkojmë: shërimin e Kuranit [mjaltin] me: shërimin e Sunetit: [kokrrën e zezë]?

Bazuar në këtë, Ai përgatiti një bari të kompozuar prej mjaltës së bletës dhe kokrrës së zezë duke i shtuar edhe hudhër, e cila po ashtu ka dobi të shumta dhe çudira.
Dhe me këtë komponim ka mjekuar të sëmurë nga kanceri dhe si rezultat i përdorimit të këtij bari, ka vërejtur përmirësim në qelizat që ndihmojnë sistemin e imunitetit në 200%, kurse qelizat ngrënëse të baktereve janë përmirësuar 300%.

Dr.Ahmeti u paraqit me këtë hulumtim në Unionin e Instituteve Amerikane të Shkencave Eksperimentale Biologjike.
Unioni ia miratoi këtë hulumtim dhe e publikoi nëpër agjencitë botërore të lajmeve ku u përhap fama e tij.

Forma dhe përshkrime të provuara në mënyrën e shërimit me kokërr të zezë:
1. Për shërimin e kokë-dhembjes: Ibnul Kajjimi në librin e tij – Zadul Mead – në pjesën speciale rreth – Mjekësisë pejgamberike – ka thënë: Lyerja e kokës me vaj [vajimi] i kokës me të [vaj të kokrrës], bënë dobi kundër kokë-dhembjes së ftohët.
-Mënyra e dytë: “Lyerja e vendit të dhimbjes së kokës duke fërkuar me vaj të kokrrës së zezë”.
-Mënyra e tretë: “Përzihet lëngu [vaji] i kokrrës së zezë me vaj ulliri dhe ky komponim pikohet në hundë”.

2. Për shërimin e migrenës [dhimbjes së gjysmës së kokës apo fytyrës]:
Merret një sasi e lëngut të karafilit të bluar dhe pak vaj i kokrrës së zezë duke i përzier mirë me miell elbi derisa duke i shtuar mjaltë bëhet si brumë.
Kjo materie e përfituar vendoset në vendin e dhimbjes dhe shtrëngohet me ndonjë leckë në mbrëmje duke e mbajtur për tri ditë rresht, duhet pirë vaj të kokrrës së zezë nga një lugë të vogël në mëngjes [esëll].

3. Për shërimin e Rrufës
[flamës]:
Ka thënë Ibnul Kajjimi në “Zadul Mead”: “Nëse ndrydhet kokrra e zezë [bëhet pudër] dhe qitet në fasulet [napë] për ta afruar te hunda dhe që të përthithet gjithherë, largohet flama.
Po nëse fërgohet kokrra e zezë, pastaj ndrydhet duke qenë e njomë dhe qitet në vaj të ullirit, pastaj pikohet tri herë apo katër herë në ditë, ndihmon për ta luftuar flamën e paraqitur me teshtitje intensive”.

4. Për shërimin e dhembjes së dhëmbëve dhe mishit të tyre dhe dhembjeve të bajameve dhe fytit:
Ka thënë Ibnul Kajjimi: Nëse zihet kokrra e zezë me uthull dhe pastaj shpërlahet goja me lëngun e përfituar nga zierja, ndihmon kundër dhimbjes së dhëmbëve nga të ftohtit.
-Mënyra tjetër: Lëngu i përfituar nga vlimi i kokrrës së zezë përdoret duke e shpërlarë gojën, por edhe duke gargaritur, pastaj me vaj të kokrrës së zezë lyhet fyti prej anës së jashtme dhe bajamet nga ana e brendshme.
Hahet një lugë me kokërr të zezë të zier duke e përtypur dhe gëlltitur kur është esëll.

5. Shërimi i dhembjeve të veshit dhe shurdhimit të rastit:
Për trallisje: Të lyhet tëmthi në dy anët [pjesa në mes të ballit, faqeve dhe veshit] dhe pjesa e pasme e kokës me vaj të kokrrës së zezë.
Për dhimbje të veshit: Pikohet në vesh vaji i kulluar mirë i kokrrës së zezë.

6. Për shërimin e sëmundjeve të syrit: Lyhet pjesa rreth syrit me vaj të kokrrës së zezë para se të flejë.
Disa pika të këtij vaji pihen me çfarë do pije të nxehtë apo me lëng të thjeshtë të karotës [shargarepit].

7. Për shërimin e shtangimit të fytyrës: [paralizës së fytyrës – Fascialis paralysis]:
Ibnul Kajjimi ka thënë: “Nëse përdoret vaji i kokrrës së zezë përmes hundës, bën dobi kundër paralizës së fytyrës.”

8. Për shërimin e pagjumësisë [insomnisë]: “Gotës me qumësht të ëmbëlsuar me mjaltë i shtohet një lugë e kokrrës së zezë dhe pihet.”

9. Për shërimin e meningjit [cipës së trurit] dhe trurit: Pihet një lugë me kokërr të zezë dhe pihet lëngu i manaferrës.

10. Për shërimin nga gajasura – mekja – [frymëmarrjes me ndërprerje nga lodhja] dhe frymëmarrjes me vështirësi [gulçimit]: Ibnul Kajjimi ka thënë: Nëse pihet një sasi e vogël e kokrrës së zezë me ujë, ndihmon nga gajasura dhe frymëmarrja me vështirësi [tarentula].

11. Për shërimin e astmës: Inhalohet avulli i vajit të kokrrës së zezë në mëngjes dhe mbrëmje duke futur në gojë çdo mëngjes dhe çdo mbrëmje një lugë me vaj të kokrrës së zezë, i cili përpihet pasi të ketë qëndruar një kohë në gojë, me kusht që kjo të bëhet, në mëngjes, para ushqimit.
Preferohet që përveç kësaj të lyhet kraharori dhe fyti me vaj të kokrrës së zezë para gjumit.
Në përgjithësi sugjerohet përdorimi sa më i tepërt i kokrrës së zezë, sepse një materie që gjendet në të, ndihmon në shërimin e krizave të astmës, në rastet e ndryshme të kollitjes si dhe në shërimin e kollit të bardhë [gërhitjes].

12. Për shërimin e zemrës dhe qarkullimit të gjakut: Këshillohet që sa më tepër të pihet vaji i kokrrës së zezë.

13. Për shërimin e tensionit të lartë të gjakut: Çdo lloj pijeje të nxehtë i shtohen disa pika të vajit të kokrrës së zezë.

14. Për shërimin e të gjitha sëmundjeve të gjoksit dhe bronkitit:
Një lugë e madhe me vaj të kokrrës së zezë, përzihet në një enë me ujë. Nxehet uji derisa të fillon të avullohet dhe përthithet ai avull. Mbi kokë duhet të mbahet një peshqir. Krahas kësaj duhet përdorur lëngun e vluar të trumzës së përzier me vaj të kokrrës së zezë, mëngjes e mbrëmje.

15. Për tretjen e acideve: Disa pika të vajit të kokrrës së zezë qiten në një gotë me qumësht të nxehtë dhe më pas ëmbëlsohet me mjaltë.

16. Për shërimin e sëmundjeve të lukthit dhe zorrëve:
Ka thënë Ibnul Kajjimi: “Kokrra e zezë e pakëson lagështinë [thartirën] e lukthit”

17. Për shërimin e lëndimit të lukthit: Një lugë të vogël të vajit të kokrrës së zezë qitet në një filxhan me mjaltë, pastaj përzihet me një lugë lëvore të njoma të shtegës.
Kështu në periudhën prej dy muajsh, në çdo mëngjes kur është esëll, hahet materia e fituar dhe pas saj pihet një gotë me qumësht pa sheqer.

18. Për shërimin e shtangimit të zorrëve: Merren sasi të barabarta prej jensonit [lloj marule], kumnit dhe mendrës. Përzihen të gjitha, vlohen dhe ëmbëlsohen me mjaltë.
Këtij kompozimi i shtohet një lugë e vogël me vaj të kokrrës së zezë dhe pihet duke qenë i nxehtë.
Preferohet lyerja e vendit ku ka dhembje me vaj të kokrrës së zezë.

19. Për shërimin e mëlçisë [shetkës]: Një shtresë e brumit të fituar nga kokrra e zezë me vaj të ullirit, qitet në ndonjë fashë dhe para se të flejë vendoset në anën e majtë pasi të jetë ngrohur pak. Në të njëjtën kohë, duhet pi një gotë të ujit të vluar të ang.fenugreek me mjaltë të përzier me një lugë të vogël të vajit të kokrrës së zezë.
Kjo terapi duhet të zgjasë dy javë.

20. Për shërimin e fryrjes dhe lirimit të gazrave: Ka thënë Ibnul Kajjimi:
“Kokrra e zezë, largon fryrjen [vajtjen], hap kanalet e mbyllura dhe liron gazrat”.
Mënyra: Filxhanit të kafes apo gotës së çajit i shtohen tri pika të vajit të kokrrës së zezë.

21. Për shërimin e jashtëqitjes: Një jogurti i qitet një lugë e madhe me vaj të kokrrës së zezë dhe pihet. Kjo terapi merret derisa të humbet jashtëqitja krejtësisht në periudhën prej tri ditësh.

22. Për shërimin e dobësimit seksual: Bluhen 200 gr. prej kokrrës së zezë mirë me vaj të ullirit dhe i shtohen këto materie: 100 gr arab, luban mashkullor – të bluar [lloj gome apo guri, që nxirret prej disa bimëve, i cili përtypet si çamçakëz dhe nuk përpihet], 50 mil vaj të kokrrës së zezë, 50 mil vaj ulliri dhe 200 ml mjaltë të kulluar.
Të gjitha këto përzihen dhe duhet ngrënë një lugë prej këtij komponimi me çdo racion ushqimi.

23. Për stimulimin e sasisë së urinës, gjakut menstrual dhe qumështit: Ibnul Kajjimi ka thënë:
“Nëse ndrydhet [bluhet] kokrra e zezë, brumoset me mjaltë, shkrihet pastaj me ujë të nxehtë dhe pihet, ndihmon në rritjen e sasisë së urinës, gjakut të menstruacionit dhe qumështit po nëse konsumohet shumë ditë”.
Mënyra tjetër: Lyhet kocka publike [e mbi vetës] me vaj të kokrrës së zezë, të ëmbëlsuar me mjaltë, çdo ditë para gjumit.

24. Për shërimin e shpinës dhe dhembjeve të nyejve [reumatizmit]:
Ngrohet mesatarisht vaji i kokrrës së zezë dhe në vendin e dhembjes bëhet masazh e fortë me vajin e ngrohur.
Krahas kësaj pihet një lugë e madhe e vajit të kokrrës së zezë tri herë në ditë.
Mënyra tjetër: Mjalti i përzier me vaj të kokrrës së zezë pihet. Ky komponim i largon dhimbjet e nyejve.

25. Për shërimin e [varrave] plagëve të rënda dhe të lehta: Një grusht me kokrra të zeza vlohet në një enë me ujë, pastaj me kokrrat e vluara mbulon plagën për 15 minuta ose më tepër, duke lëvizur vendin e saj vetvetiu.
Pas kësaj, para se të flejë, lyhet plaga me vaj të kokrrës së zezë duke mos e lidhur as shtrënguar me diç.

26. Shpejton ngjitjen e thyerjeve: Gjella e përgatitur prej thjerrëze [lloj groshe e quajtur në arabisht ades], qepe, vezëve të ziera dhe një lugë të madhe të pluhurit [pudrës] së kokrrës së zezë.
Në anën tjetër duhet bërë masazh vendet e afërta me ashtin e thyer që e pasojnë fashën [gjipsin] me vaj të kokrrës së zezë. Pas heqjes së gjipsit nga vendi i lënduar, lyhet vendi me vaj të ngrohur të kokrrës së zezë dhe bëhet masazh.

27. Për forcimin e eshtrave të butë dhe paralizës së fëmijëve: Në një dhomë të ngrohtë, fëmija i zhveshur krejtësisht, shpërthehet lehtë me thera të peshkut duke i bërë masazh më pas me vaj të kokrrës së zezë dhe duke e pirë tri herë në ditë nga një lugë të vajit të peshkut.

28. Për ndërprerjen e rënies së flokëve: Duhet ta lyesh lëkurën e kokës me limon duke përfshirë gjithë kokën.
Dhe në atë gjendje duhet të qëndrosh 15 minuta.
Pastaj laje kokën me ujë dhe shampon. Kur ta përfundosh larjen, tere kokën mirë dhe lyeje me vaj të kokrrës së zezë tërë lëkurën e kokës. Në këtë mënyrë vazhdo një javë dhe nëse donë Allahu, do të ndërpritet përfundimisht rënja e flokëve.

29. Për shërimin e zgjebes: Një lugë me kokrra të zeza të ndrydhura, një filxhan me uthull të butë dhe një lugë e vogël me lëng të hudhrës, të gjitha këto përzihen dhe me këtë konponim lyhet vendi me zgjebe, pasi të jenë larguar qimet e vogla përreth dhe pasi të jetë ngacmuar [prerë] zgjeba.
Pastaj lidhet vendi i lyer dhe lihet ashtu i lidhur prej mëngjesit deri në mbrëmje.
Lyhet me vaj të kokrrës së zezë gjatë një jave.

30. Për shërimin e urdhjes [sëmundje e lëkurës]: Pjesa e përfshirë me urdhje, lyhet me vaj të kokrrës së zezë çdo ditë.

31. Për shërimin e hurdhave [likeneve] dhe të gjitha llojeve të tyre: Marrim një gotë me kokërr të zezë të ndrydhur, një gotë me uthull të mollës dhe një gotë me vaj të kokrrës së zezë.
Së pari vlohet uthulla e mollës, pastaj i shtohet gota me kokërr të zezë dhe përzihet derisa të shteret njëra në tjetrën. Me këtë materie lyhet pjesa e sëmurë në afat prej një jave.

32. Për shërimin e lythave: Lyhet lythi me fletë të burdullakut [bot.] dhe pasi të teret lyhet me vaj të kokrrës së zezë. Kështu vepron 15 ditë, duke pirë tri herë gjatë kësaj periudhe nga një lugë të vogël me vaj të kokrrës së zezë.

33. Për shërimin e vitiligos [sëmundje e lëkurës] dhe gërbulës – lebrës: Ibnul Kajjimi ka thënë:
Kokrra e zezë është e dobishme kundër gërbulës. Nëse kokrra ndrydhet me uthull dhe pastaj lyhet me të gërbula, vitiligoja e zezë [sëmundja e lëkurës që e bënë lëkurën e zezë ose e qëron dhe e zverdhë] dhe zbokthi i trashë,
bënë dobi dhe i shëron këto.

34. Për shërimin e akneve [puçrrave]: Një gotë me kokrra të zeza dhe gjysmë gote me lëvore të shegës ndrydhën në një enë. Pasi të ndrydhën përzihen me një gotë uthull të mollës. Ky komponim i fituar ngrohet deri në temperaturën sa mund t’i përballojë lëkura e të sëmurit. Pastaj materia e nxehtë e përfituar përzihet me masë të barabartë të vajit të kokrrës së zezë dhe lyhen pastaj aknet dhe lythat.

35. Për shërimin e sëmundjeve të lëkurës në përgjithësi: Duhet të kompozohen sasitë e barabarta të vajit të kokrrës së zezë dhe vajit [lëngut] të trëndafilit dhe sasia e dyfishtë e miellit të grurit [p.sh 100 ml vaj + 100 ml vaj + 200 gr miell]. Vendi i sëmurë pastrohet mirë me materien e përfituar dhe në mëngjesin e hershëm drejtohet kah rrezet e diellit. Preferohet që gjatë murimit, i sëmuri të heq dorë nga ushqimet që shkaktojnë alergji si: veja, peshku, mango etj.

36. Për shërimin e dermatistit [ikzimeve] – pezmatimit akut të lëkurës: Vendi i pezmatuar lyhet me vaj të kokrrës së zezë.

37. Për shërimin e gjendjeve të nervozizmit: Në filxhanin me kafe apo me çaj i qesim 5 pika të vajit të kokrrës së zezë.

38. Për shërimin e kancerit lokalal: Vendi i sëmundjes lyhet me vaj të kokrrës së zezë tri herë në ditë dhe pas ushqimit merret lëngu i karotës i përzier me një lugë të kokrrës së zezë të ndrydhur në afat prej tre muajsh.

39. Për shërimin e sëmundjes së sheqerit: Një gotë me kokërr të zezë të ndrydhur, një lugë me kopër [bot. Bimë aromatike, përdoret për gjella] të njomë, gjysmë gote me kokërr të krenit të egër [perime që ka fara djegëse, arab. Habbur-reshad], një gotë me lëvore të bluara të shegës, një gotë me fara të bluara këto përdorën së bashku me vaj të kokrrës së zezë kur është esëll.

40. Për shërimin e sëmundjeve gjinekologjike dhe obstetrike: Jensonit [lloj marulle] të vluar dhe të ëmbëlsuar me mjaltë, i shtojmë një lugë të vogël me vaj të kokrrës së zezë dhe pihet 5 herë në ditë gjatë periudhës prej 40 ditësh. Preferohet përdorimi i vajit të kokrrës së zezë me çdo pije të nxehtë për të gjitha sëmundjet gjinekologjike.

41. Për pastrimin e kthjelltësisë së fytyrës: Përziej një lugë të vajit të kokrrës së zezë me një lugë të vajit të ullirit dhe lyeje fytyrën me të. Qëndro në atë gjendje për një orë, pastaj laje fytyrën me ujë dhe sapun.

42. Për aktivizimin e mendjes dhe shpejtimin e memories: Vlohet mendra [bima e nënës], ëmbëlsohet me mjaltë dhe i shtohet një lugë e vogël me vaj të kokrrës së zezë. Ky çaj i përfituar pihet i ngrohtë.

43. Për evitimin e plogështisë: Një lugë e mesme [ e sheqerit] me vaj të kokrrës së zezë, qitet në një gotë lëng portokalli. Kjo pije pihet kur është esëll për çdo ditë. Kjo terapi zgjatë 10 ditë.

Shërimi me anë të Rukjes
Përktheu: Enver Azizi

Kohëve të fundit në shoqërinë tonë është përhapur shërimi me anë të Rukjes, një gjë që nuk është e ndaluar. Kjo dukuri ka sjellë edhe disa gabime, ku disa rrenacakë dhe magjistarë po e mbulojnë mashtrimin u tyre me petkun e Rukjes, e për këtë shkak në këtë artikull desha të sqaroj disa kritere që duhet të kemi parasysh.

E para: Rukja nuk ka të bëjë me njerëz të veçantë. Ajo nuk është lëmi që lyp ndonjë studim special, as nuk lyp ndonjë prirje të madhe. Është një lloj lutjeje për çdo njeri që i lutet Allahut dhe i di rregullat e lutjes.

E dyta: Rukja ka kriteret e veta, të cilat i kanë përmendur dijetarët(1), e ato janë:

1- Të jenë shprehje të qarta dhe të kuptueshme;

2- Në to, të mos ketë shirk e as të kërkosh ndihmë nga dikush tjetër pos Allahut.

Auf b. Malik tregon: I Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Nuk ka problem nëse bën Rukje, kur nuk bëhet shirk në të.”(2)

3- Të mos bëhet Rukje në vende apo gjendje të ndaluar, p.sh., në momentin kur je xhunub, në varreza etj.

4- Gjatë Rukjes të mos përdoren sharje, mallkime, fjalë fyese etj.

5- Të mos jetë i bindur se Rukja ka ndikim vetvetiu.

E treta: Ndodh nganjëherë që gjatë Rukjes të bëhen disa gabime, që vërtetojnë se ai që po bën rukje është magjistar, ose së paku bidatçi, si p.sh.:

1- Rukje me anë të zmadhuesve të zërit, me telefon ose u bën Rukje një grupi njerëzish përnjëherë. Kjo fetva është e dhënë nga Komisioni i Përhershëm për Fetva, i cili thotë se Rukja të bëhet aty për aty, duke e argumentuar se kjo është në kundërshtim me atë që ka vepruar i Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, dhe shokët e tij. Muhamedi, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, thotë: Kush shpik diçka të re në fenë tonë ajo është e refuzuar.(3).

2- Prekja e gruas

Nuk lejohet prekja e trupit të gruas, të cilën e ke të lejuar të martohesh me të.

Komisioni i Përhershëm për Fetva thotë: Nuk lejohet që të preket gruaja gjatë Rukjes, por vetëm duhet t’i lexohet nga larg.(4)

3- Nuk duhet të përvetësohet rukja, sepse Allahu subhanehu ve teala e ka bërë Rukjen shkak për t’u shëruar, pa marrë parasysh se a e di se çfarë sëmundje ka, sihr (magji), mësysh apo diçka tjetër.

4- Të vetmuarit me gruan e huaj gjatë Rukjes. I Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, ka thënë: Mos të veçohet kush me gruan e huaj, pos me mahrem (me atë që e ka të ndaluar martesën).(5)

5- Rrahja e pacientit apo lidhja e tij. Disa nga ata që bëjnë Rukje i rrahin, i lidhin apo i ngufasin pacientët me pretekstin, se ajo mënyrë i largon xhinët. Dijetari i njohur Abdulaziz b. Bazi thotë: Ai që bën Rukje duhet të largohet nga kjo mënyrë, sepse mund të dëmtohet pacienti(6), ai vetëm duhet t’i lexojë Kuran dhe të bëjë lutje për të. Kjo gjë është e përcjell nga i Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të. Sikur të ketë qenë e dobishme kjo gjë, atë do ta sqaronte i Dërguari i Allahut subhanehu ve teala.

6- Të kërkosh nga pacienti që të therë dash, gjel apo të ngjashme me shpresën se kjo gjë do ta ndihmojë për t’u shëruar. Në një nga fetvatë e Komisionit të Përhershëm për Fetva thuhet: Të shkosh për Rukje tek ai që lexon ajete Kurani dhe urdhëron therjen e dashit, kaut e të ngjashme është bidat dhe ngrënie e pasurisë së dikujt në mënyrë të padrejtë.(7)

7- T’i kërkosh emrin e nënës pacientit apo ndonjë pjesë nga rrobat e tij.

Komisioni i Përhershëm për Fetva thotë: Është e ndaluar që të shkohet për Rukje tek ai që pretendon se i di të fshehtat, as nuk lejohet që t’i dërgohet diçka nga rrobat, as që t’i besohet se çfarë thotë ai.(8)

8- Të urdhërohet pacienti që të mbajë ndonjë kafshë, apo në shtëpinë e tij të vihet ndonjë kafshë, qoftë qen apo ujk. Komisioni i Përhershëm thotë se kjo gjë është një lloj besëtytnie.(9).

9- Përdorimi i hajmalive

Ato janë disa letra në të cilat shkruhen disa ajete nga Kurani apo diçka tjetër, kjo pa dyshim është e ndaluar.

Komisioni i Përhershëm për Fetva thotë: Të mbaj me vete dikush hajmali që ka të shkruar diçka nga Kurani është haram. Por të ketë të shkruar diçka tjetër është edhe më keq. Kategorizimi i të keqes bëhet sipas qëllimit të personit i cili e bën atë. Ajo mund të jetë, ose shirk i vogël, ose bidat dhe mëkat. Pa marrë parasysh, ky veprim assesi nuk është i lejuar(10).

10- Të shkruarit e ndonjë sure apo disa ajete nga Kurani në letër, hamer apo diçka tjetër dhe larja e tyre me ujë. Në një nga fetvatë e Komisionit të Përhershëm për Fetva thuhet: Shkrimi i sures dhe ajeteve të Kuranit në letër dhe larja e tyre me ujë dhe shafran, e pastaj të pihet prej saj me shpresë se ajo do të sjellë begati, dituri, pasuri, shëndet etj., kjo nuk është përcjell nga i Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, që ka vepruar për vete e as për dikë tjetër. Ai nuk ka mësuar dikë të veprojë kështu, e as shokët e tij nuk kanë vepruar kështu. Sikur të ketë qenë kjo gjë e mirë do t’i jepte dikujt leje që të vepronte kështu(11).

E Katërta: Ai që bën Rukje duhet që ta lexojë Kuranin mirë, t’i dijë duatë që janë të transmetuara, të cilat i kanë përmendur dijetarët në librat e tyre, si p.sh., Imam Neveviu në librin “El Edhkar”, Ibën Tejmije në librin “Fjala e bukur”, Ibën Kajimi në librin “El-vabilu sajjib min kelami tajib” etj.

Po ashtu ai që bën Rukje duhet të ketë sjellje të mirë dhe të mos ketë tek ai shenja mëkati dhe gjëra të urryera. Pra, këto janë disa gjëra, të cilat duhen t’i kenë parasysh ata që kanë marrë përsipër këtë detyrë